Με προχειρότητα και ανευθυνότητα αντιμετωπίζει η κυβέρνηση, την αδιαμφισβήτητη ανάγκη μόνιμης στελέχωσης των ασθενοφόρων του Ε.Κ.Α.Β., ώστε να μη θρηνούμε ανθρώπους είτε γιατί δεν ήρθε εγκαίρως η πολυπόθητη βοήθεια, είτε γιατί «κατέληξαν» με τρόπο απαξιωτικό για την ανθρώπινη ζωή, σε καρότσες αγροτικών αυτοκινήτων!!!

Η κυβέρνηση μόνο με όρους επικοινωνίας και όχι ουσίας, αντιμετωπίζει τα προβλήματα. Και είναι τα επαναλαμβανόμενα περιστατικά, ακόμη και θανατηφόρα, που αναγκάζουν την κυβέρνηση να «ασχοληθεί» έστω με την εικόνα εγκατάλειψης του Δημόσιου Συστήματος Υγείας.

Σύμφωνα με την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (Π.Ν.Π.) που εκδόθηκε χθες προβλέπεται η συγκρότηση μεικτών κλιμακίων στα ασθενοφόρα σε Νησιωτικούς και Ορεινούς Δήμους και στην Κρήτη με… Στρατιωτικούς, Πυροσβέστες και Δημοτικούς Υπαλλήλους, αντί να προχωρήσει σε μόνιμες προσλήψεις προσωπικού.

Ως Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. θεωρούμε καταρχήν επικίνδυνη την διαφαινόμενη πρόθεση της κυβέρνησης να κερδίσει «χρόνο» εφευρίσκοντας λύσεις «του ποδαριού» μέχρι να «οργανώσει» και σε αυτό τον τομέα την εκχώρηση των υπηρεσιών του Ε.Κ.Α.Β. σε ιδιώτες.

Συνεχίζεται ουσιαστικά τα σχέδιο διάλυσης του Δημόσιου Συστήματος Υγείας!!!

Η σωστή, γρήγορη και εξειδικευμένη άμεση αντιμετώπιση και διακομιδή στο νοσοκομείο των ασθενών που το έχουν ανάγκη δεν είναι δυνατόν να γίνεται από οδηγούς είτε στρατιωτικούς είτε πυροσβέστες είτε οδηγούς βαρέων οχημάτων των Δήμων, παρά μόνο από υγειονομικούς κατάλληλα εκπαιδευμένους εργαζόμενους.

Η «πρωτοβουλία» της κυβέρνησης αποτελεί περαιτέρω υποβάθμιση και μάλιστα στον κρίσιμο τομέα άμεσης προσφοράς Πρώτων Βοηθειών και Διακομιδής των επειγόντων περιστατικών στα Νοσοκομεία.

Πέρα του αυτονόητου… δεν είναι δυνατόν να θεωρεί η κυβέρνηση πως υφίσταται πλεονάζον προσωπικό στους Δήμους που θα «αποσπαστούν» από τις υπηρεσίες των Δήμων, δημιουργώντας νέα κενά και προσθέτοντας νέα προβλήματα.

Γνωρίζουν οι «αρμόδιοι» πως η Τοπική Αυτοδιοίκηση έχει οδηγούς επαγγελματίες με διπλώματα  Γ΄ και Δ΄ κατηγορίας που επί το πλείστον, οδηγούν απορριμματοφόρα και βαρέα οχήματα κυρίως για αποκομιδή απορριμμάτων, μπαζών και διαφόρων υλικών για να παραμένουν καθαρές οι «πόλεις». Αυτή η «αποκομιδή» μας αφορά και όχι η «αποκομιδή» ανθρώπων και μάλιστα ασθενών που χρίζουν άμεσης και εξειδικευμένης βοήθειας!!!

Καλούμε όλα τα συνδικαλιστικά στελέχη των Συλλόγων-Μελών της Ομοσπονδίας να συμμετάσχουν στην ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ που αποφάσισε να πραγματοποιήσει η Εκτελεστική Επιτροπή της Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. την ΔΕΥΤΕΡΑ 10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2023 και ώρα 9.00 το πρωί έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών ( Βασ. Σοφίας 15 – Αθήνα).

Ζητάμε να αποσυρθεί άμεσα η επαίσχυντη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (Π.Ν.Π.) και να προσληφθούν άμεσα το αναγκαίο προσωπικό στα ασθενοφόρα του Ε.Κ.Α.Β. προκειμένου η Δημόσια Υγεία να παρέχεται με σεβασμό και αξιοπρέπεια στην ανθρώπινη ζωή.

Για την Εκτελεστική Επιτροπή της Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α.
Ο Πρόεδρος Νίκος Τράκας
Ο Γεν. Γραμματέας Γιάννης Τσούνης

Μόλις 4.706 δάνεια σε σχέση με την αρχική ζήτηση των 36.544 αιτήσεων που υποβλήθηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος «Σπίτι Μου» για την επιδότηση επιτοκίου στεγαστικού δανείου έχουν φτάσει στην «πηγή», δηλαδή έχουν εξασφαλίσει την πολυπόθητη έγκριση. Αυτομάτως, αυτό σημαίνει ότι έχει βρεθεί και το κατάλληλο ακίνητο προς αγορά, που αποτελεί και τον σημαντικό παράγοντα που δυσχεραίνει τη λειτουργία του προγράμματος, με δεδομένο ότι η ζήτηση είναι εξασφαλισμένη.

Σύμφωνα με τα σχετικά στοιχεία από τα τραπεζικά ιδρύματα, από τις 36.544 αιτήσεις έχουν αξιολογηθεί οι επτά στις δέκα, δηλαδή 25.573. Από αυτές, προέγκριση έχει δοθεί για το 69% ή 17.606 και από αυτές έχουν φτάσει στο τελικό στάδιο και έχουν εγκριθεί 4.706. Οι υπόλοιπες αιτήσεις, ήτοι το 30%, απορρίφθηκαν, καθώς οι ενδιαφερόμενοι δεν πληρούσαν τις σχετικές προϋποθέσεις.

Υπενθυμίζεται ότι το πρόγραμμα απευθύνεται σε νέους, ηλικίας από 25-39 ετών, που ενδιαφέρονται για την απόκτηση κατοικίας, με έτος κατασκευής έως το 2007 (όχι μεταγενέστερη), επιφανείας έως 150 τ.μ. και κόστους έως 200.000 ευρώ.

Η έλλειψη ακινήτων

Όπως φάνηκε εξαρχής, τα ακίνητα που πληρούσαν τα σχετικά κριτήρια ανταποκρίνονταν στις ανάγκες/επιθυμίες των αγοραστών και ταυτόχρονα βρίσκονταν εντός των οικονομικών δυνατοτήτων τους, και δη της πιστοληπτικής τους ικανότητας, ήταν λιγοστά. Περιορίζονταν δε σε επιλεγμένες περιοχές του κέντρου και των δυτικών προαστίων και πολύ λιγότερο σε άλλες περιοχές, όπου και η ζήτηση είναι μεγαλύτερη, όπως τα βόρεια και τα νότια προάστια. Έτσι ερμηνεύεται και το γεγονός ότι ενώ υπάρχουν 17.066 προεγκρίσεις, ο αριθμός των δανείων που χορηγήθηκαν δεν έχει ξεπεράσει τις 4.706, δηλαδή μόλις το 27,5%.

Ακόμα όμως και αυτό το νούμερο είναι πιθανό τελικά να είναι χαμηλότερο, καθώς εκφράζονται επιφυλάξεις για το πόσα ακίνητα θα πουληθούν, δεδομένου ότι κάποια είναι πιθανό να έχουν πολεοδομικά προβλήματα, ενώ σε κάποια άλλα παρατηρούνται υπαναχωρήσεις των ιδιοκτητών, που θεωρούν ότι μπορούν να εξασφαλίσουν υψηλότερο τίμημα ή δεν επιθυμούν να περιμένουν περί τους 5-6 μήνες για να εισπράξουν το σύνολο του οφειλόμενου ποσού από την τράπεζα του δανειολήπτη.

Σημειωτέον ότι αν ο τελευταίος δεν έχει εντοπίσει το ακίνητο που επιθυμεί να αγοράσει εντός δύο μηνών από την προέγκριση του δανείου, τότε η αίτησή του ακυρώνεται.

Προκαλούνται νέες αυξήσεις

Σε πρόσφατη τοποθέτησή του, στο πλαίσιο του συνεδρίου ακινήτων Premium Real Estate Forum, ο κ. Λευτέρης Ποταμιάνος, πρόεδρος του Συλλόγου Μεσιτών Αθηνών – Αττικής, είχε επισημάνει ότι «σε μια αγορά που στερείται ακινήτων, είναι λάθος να δημιουργείται νέα αύξηση της ήδη υψηλής ζήτησης, γιατί με τον τρόπο αυτό και θα αυξηθούν επιπλέον οι τιμές πώλησης και προκύπτουν στρεβλώσεις».

Σύμφωνα με τον κ. Ποταμιάνο, παρότι το πρόγραμμα είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, ενδεχομένως θα έπρεπε να αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου σχεδιασμού. «Θα μπορούσαν π.χ. πρώτα να έχουν αναπτυχθεί κοινωνικές κατοικίες, είτε σε σύμπραξη με ιδιώτες είτε μέσω της αξιοποίησης δημόσιων κτιρίων και εκτάσεων, και αυτά τα ακίνητα να συνδεθούν στη συνέχεια με το πρόγραμμα “Σπίτι Μου”», ανέφερε ο κ. Ποταμιάνος.

Από την άλλη πλευρά, είναι σαφές από την ανταπόκριση στο πρόγραμμα ότι υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός ενδιαφερόμενων αγοραστών. Επειτα από δέκα και πλέον χρόνια, έχει συσσωρευθεί μια σημαντική ζήτηση στην αγορά, που είναι πρακτικά αδύνατο να ικανοποιηθεί, είτε λόγω έλλειψης προσφοράς ακινήτων είτε εξαιτίας της αδυναμίας των ίδιων των ενδιαφερομένων να ανταποκριθούν οικονομικά, καθώς δεν διαθέτουν την απαιτούμενη αγοραστική δύναμη, ιδίως αν πρόκειται για ακίνητο εντός του λεκανοπεδίου της Αττικής.

Η εκτίναξη των τιμών

Από το 2017 και μέχρι το πρώτο τρίμηνο του 2023, οι τιμές πώλησης κατοικιών στην Αττική έχουν καταγράψει αύξηση της τάξεως του 70% κατά μέσο όρο, με αποτέλεσμα να είναι σχεδόν αδύνατη η αγορά ακινήτου χωρίς τραπεζικό δανεισμό, ρευστοποίηση άλλων περιουσιακών στοιχείων και πιθανώς και οικονομικής βοήθειας από το οικογενειακό περιβάλλον.

Αφενός μεν είναι ελάχιστες οι νεόδμητες κατασκευές (περίπου 9.000 άδειες τον χρόνο), αφετέρου δε οι τιμές πώλησης των νέων διαμερισμάτων κυμαίνονται από 3.000-5.000 ευρώ/τ.μ. κατά μέσο όρο, ανάλογα με την ποιότητα και την περιοχή όπου βρίσκεται η οικοδομή. Έτσι, για ένα τυπικό οικογενειακό διαμέρισμα επιφανείας 100 τ.μ. απαιτούνται κεφάλαια της τάξεως των 300.000-500.000 ευρώ, που είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεθούν για την πλειονότητα των ενδιαφερομένων. Σύμφωνα με στελέχη του κλάδου, «θα πρέπει να αντιληφθούν ορισμένοι ενδιαφερόμενοι ότι ίσως δεν μπορέσουν να αποκτήσουν το δικό τους σπίτι, καθώς δεν έχουν την απαιτούμενη αγοραστική δύναμη».

Σύμφωνα με τους περισσότερους φορείς του κλάδου, το μεγάλο πρόβλημα σήμερα είναι η έλλειψη προσφοράς, η οποία έχει τροφοδοτήσει και το «ράλι» τιμών. Οπως σημειώνει ο κ. Ποταμιάνος, «Το 2015 υπήρχαν περίπου 200.000-300.000 απούλητα ακίνητα όλων των κατηγοριών, που δεν μπορούσαν να απορροφηθούν εξαιτίας της απαξίωσης των κεφαλαιακών ελέγχων. Σήμερα, το πρόβλημα είναι αντίθετο, καθώς στα χρόνια που μεσολάβησαν, μεγάλο μέρος από τα ακίνητα αυτά απορροφήθηκε πλέον και δεν αναπληρώθηκε από άλλα. Ταυτόχρονα, η οικοδομική δραστηριότητα παρέμεινε χαμηλή, σε μόλις 9.500 νέες άδειες τον χρόνο, από 56.000 πριν από την οικονομική κρίση».

Το ζήτημα της συσσώρευσης

Στελέχη του κλάδου σημειώνουν και τη συσσώρευση ενός μεγάλου όγκου από τουλάχιστον 40.000-50.000 κατοικιών στα χέρια των τραπεζών και των funds και εταιρειών διαχείρισης απαιτήσεων, που προχωρούν σε ελάχιστες πωλήσεις σε ετήσια βάση. «Ας πιεστούν όσοι έχουν πολλά ακίνητα και κερδοσκοπούν, ώστε να τα διαθέσουν στην αγορά με ταχύτερο ρυθμό», τόνιζε πρόσφατα επαγγελματίας της αγοράς ακινήτων.

Ασφαλώς, είναι θετική η δημιουργία υπουργικού χαρτοφυλακίου, με αντικείμενο τη χάραξη στεγαστικής πολιτικής, μετά μία δεκαετία πλήρους απουσίας της (από την κατάργηση του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας και μετά). Ωστόσο, ακόμα κι αν αύριο είχαν ψηφιστεί οι απαιτούμενες πολιτικές και τα σχετικά προγράμματα, θα χρειαστούν τουλάχιστον δύο-τρία χρόνια ακόμη έως ότου αποδώσουν τους πρώτους καρπούς. Στο μεσοδιάστημα, το πιθανότερο είναι οι τιμές να συνεχίσουν να αυξάνονται και η έλλειψη προσφοράς κατοικιών να παραμένει ως κυρίαρχη τάση στην αγορά.

Το 71% θέλει να αλλάξει κατοικία

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της εταιρείας Synergon Partners, η οποία πραγματοποιήθηκε σε πολίτες 30-50 ετών, το 71% εξέφρασε την πρόθεση αλλαγής της κύριας κατοικίας του, εντός της επόμενης δεκαετίας. Εξ αυτών, το 56% προτίθεται να αγοράσει κατοικία και μόλις το 15% να νοικιάσει. Εντός των επόμενων τριών ετών, το ποσοστό όσων σχεδιάζουν να αλλάξουν ακίνητο ανέρχεται σε 34%, με το 24% να επιθυμεί την αγορά ακινήτου. Ωστόσο, το 74% θεωρεί ότι είναι δύσκολη έως και πολύ δύσκολη η αναζήτηση και η εύρεση της κατάλληλης κατοικίας. Μάλιστα, το 15% θεωρεί ότι οι τιμές πώλησης είναι πλέον απλησίαστες, με ένα επιπλέον 80% να κάνει λόγο για τουλάχιστον υψηλές τιμές.

Νίκος Ρουσάνογλου

WWW.KATHIMERINI.GR

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Κόλαφος η απόφαση του ΣτΕ για τον Νόμο Χατζηδάκη που προέβλεπε ιδιώτες Γενικούς Διευθυντές στον e-ΕΦΚΑ

Ανακοινώθηκε σήμερα από την Πρόεδρο του ΣτΕ το αποτέλεσμα των διασκέψεων για τις υποθέσεις επί των αιτήσεων ακύρωσης της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. και της Π.Ο.Σ.Ε.-Ε.Φ.Κ.Α., σε σχέση με την επιλογή ιδιωτών Γενικών Διευθυντών στον Οργανισμό.

Τόσο η ΑΔΕΔΥ όσο και η ΠΟΣΕ-ΕΦΚΑ δικαιώθηκαν από το ΣτΕ για το ζήτημα της τοποθέτησης ιδιωτών σε θέσεις Γεν. Διευθυντών του e-ΕΦΚΑ, αφού κρίθηκε ότι δεν αιτιολογήθηκε, ούτε τεκμηριώθηκε από τον e-ΕΦΚΑ για ποιο λόγο η αποστολή και η φύση των εν λόγω Γενικών Διευθύνσεων επέβαλε την δυνατότητα τοποθέτησης σε αυτές ιδιωτών σε απόκλιση από το υπόλοιπο Δημόσιο.

Δικαιώθηκαν επίσης και σε σχέση με τη θέσπιση των 64 ετών, ως ορίου ηλικίας συμμετοχής στις Προκηρύξεις Γενικών Διευθυντών του e-ΕΦΚΑ, σε απόκλιση από το άρθρο 84 παρ. 4 του Υπαλληλικού Κώδικα που θέτει πρακτικά όριο ηλικίας τα 66 έτη για την συμμετοχή σε Προκηρύξεις Γεν. Διευθυντών στο υπόλοιπο Δημόσιο.

Οι αποφάσεις αυτές αποτελούν κόλαφο για τις νομοθετικές ρυθμίσεις του κ. Χατζηδάκη οι οποίες είχαν ως στόχο την πλήρη ιδιωτικοποίηση του μεγαλύτερου οργανισμού του Δημόσιου Τομέα του e-ΕΦΚΑ με την είσοδο ιδιωτών Γενικών Διευθυντών και Διευθυντών με μισθούς 8.000€ και 4.000€ τον μήνα, αντίστοιχα.

Από την Εκτελεστική Επιτροπή της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.

Δελτίο Τύπου – Κόλαφος η απόφαση του ΣτΕ για τον νόμο Χατζηδάκη που προέβλεπε ιδιώτες ΓΔ στον eΕΦΚΑ

Ενημερωτικό Δελτίο

Στην Αυστρία, το 25% της ακίνητης περιουσίας ανήκει στο δημόσιο και στη Βιέννη σχεδόν οι μισοί κάτοικοι ζουν σε ενοικιαζόμενες κατοικίες. Η EL PAÍS κάνει ένα ταξίδι στην ιστορία και τη γεωγραφία της ευρωπαϊκής δημόσιας κατοικίας.

Ένα ελαφρύ ψιλόβροχο έχει αδειάσει τα μπαλκόνια του Karl-Marx-Hof στη Βιέννη. Αυτή η επιβλητική κατασκευή -που αποτελείται από 1.275 διαμερίσματα και εγκαινιάστηκε το 1930- είναι η επιτομή του δημοτικού, στεγαστικού προγράμματος της αυστριακής πρωτεύουσας, το οποίο άρχισε να διαμορφώνεται το 1919.

Αυτή η πολεοδομική στρατηγική αναπτύχθηκε μετά τον θρίαμβο του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος στις τοπικές εκλογές του 1918. Η περίοδος που είναι γνωστή ως «Κόκκινη Βιέννη», κατά την οποία οι σοσιαλδημοκράτες διοίκησαν την πόλη, διήρκεσε μέχρι το 1934, αν και η επιρροή της εξακολουθεί να υφίσταται. Η δημοτική διοίκηση παρείχε στην πόλη μια σειρά από διαμερίσματα που ανήκαν στο δημόσιο.

Μια καλή πόλη για να νοικιάσει ένα σπίτι κανείς

Σήμερα, η δημοτική κυβέρνηση της Βιέννης είναι ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης κατοικιών στην Αυστρία. Ως αποτέλεσμα, η αγορά ενοικίασης στην αυστριακή πρωτεύουσα είναι μία από τις πιο προσιτές στην Ευρώπη, σύμφωνα με τον ετήσιο δείκτη στέγασης που εκδίδει η Deloitte. Με μόλις 8,66 ευρώ ανά τετραγωνικό μέτρο, αυτό έρχεται σε δραματική αντίθεση με τις τιμές ενοικίασης κατοικιών σε πόλεις όπως το Παρίσι, το Λονδίνο, η Βαρκελώνη ή το Μόναχο, όπου οι τιμές ανά τετραγωνικό μέτρο είναι υπερδιπλάσιες.

Η Μπάρμπαρα Σούμπερτ, 38 ετών, ζει σε ένα από αυτά τα διαμερίσματα που ανήκουν στο δημόσιο. «Εδώ, ονομάζεται gemeindebau (κτήριο κοινότητας)» εξηγεί. Όπως κι αυτή, έτσι και το 50% των Βιεννέζων περίπου απολαμβάνουν επιδοτούμενο ενοίκιο. Διαμένουν είτε σε ένα από τα 220.000 δημοτικά σπίτια, είτε σε ένα από τα 200.000 διαμερίσματα που έχουν χτιστεί από συνεταιρισμούς που έχουν λάβει δημόσιες επιδοτήσεις, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία της τοπικής κυβέρνησης.

Η Σούμπερτ εργάζεται ως καθηγητής Γερμανικών και Γαλλικών σε σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε αυτή την πόλη των 1,8 εκατομμυρίων κατοίκων. Το ενοίκιο της είναι περίπου 450 ευρώ το μήνα, χωρίς κοινόχρηστα. «Χάρη σε αυτό, είχα περισσότερες ευκαιρίες» σημειώνει. Η Σούμπερτ επενδύει περίπου το 25% του εισοδήματός της στη στέγαση. Εξηγεί ότι, παρά τον υψηλό πληθωρισμό -ο οποίος το 2022 ήταν περίπου 8,5% στην Αυστρία- ούτε η ίδια ούτε οι φίλοι της (ούτε η πλειονότητα των Βιεννέζων) αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους για πιο προσιτά, λόγω της ανεξέλεγκτης αύξησης των ενοικίων.

Κατοικία για όλους

«Στο gemeindebau, προσπαθούν να κρατήσουν τους κατοίκους στα διαμερίσματα. Αν κάποιος έχει προβλήματα με τις τιμές των δημοσίων ενοικίων, δεν θα είχε καμία τύχη στην ελεύθερη αγορά», αστειεύεται η Σούμπερτ. Για να γίνει κάποιος δικαιούχος δημόσιας κατοικίας, πρέπει να περάσει μια διαδικασία εισαγωγής που μπορεί να διαρκέσει έως και δύο χρόνια. Είναι δύσκολο να πάρει κανείς ένα συμβόλαιο ενοικίασης. Η Σούμπερτ ζει σε αυτό το διαμέρισμα – το οποίο έχει θέα στον ποταμό Δούναβη και βρίσκεται πολύ κοντά στο ιστορικό κέντρο της πόλης – εδώ και 16 χρόνια. Η γιαγιά της ζούσε επίσης στο ακίνητο, το οποίο βρίσκεται στα χέρια της οικογένειάς της για περισσότερες από τρεις δεκαετίες. Εάν η Σούμπερτ μετακομίσει, το διαμέρισμα θα το διαχειρίζεται και πάλι το Δημοτικό Συμβούλιο της Βιέννης.

Τι γίνεται στη Μαδρίτη;

Στη Μαδρίτη, τα φώτα λάμπουν στο ποτάμι των οχημάτων που διασχίζει τον αυτοκινητόδρομο κάθε απόγευμα. Στη μία πλευρά του M-30, μπορείτε να δείτε το Pirulí, έναν πύργο τηλεόρασης από τη δεκαετία του 1970. Και, στην άλλη πλευρά του δρόμου, μπορείτε να ρίξετε μια ματιά σε ένα εκτεταμένο κτήριο από τούβλα ενάντια στο ηλιοβασίλεμα: Το El Ruedo. Αυτό το μπρουταλιστικό, εντυπωσιακό συγκρότημα κοινωνικών κατοικιών είναι άλλο ένα σύμβολο της δημόσιας στέγασης. Σχεδιασμένο από τον Francisco Javier Sáenz de Oiza, έναν θρυλικό Ισπανό αρχιτέκτονα, χτίστηκε μεταξύ 1986 και 1989 για να στεγάσει 346 οικογένειες Ρομά από μία από τις πολυάριθμες παραγκουπόλεις της Μαδρίτης, οι οποίες διαλύθηκαν από τις κυβερνητικές αρχές στα τέλη της δεκαετίας του 1980.

Τον Μάρτιο του 2021, ένα από τα διαμερίσματα του El Ruedo – 860 τετραγωνικά μέτρα και σε απόσταση 20 λεπτών με τα πόδια από το διάσημο πάρκο Ρετίρο – προκάλεσε «μεγάλο ενδιαφέρον» μεταξύ των αγοραστών, σύμφωνα με το μεσιτικό γραφείο που το διαχειριζόταν. «Διαμέρισμα προς πώληση για 95.000 ευρώ», ανέφερε η αγγελία: Περίπου 104.000 δολάρια. Στην Ισπανία, οι δημόσιες κατοικίες έχουν μετατραπεί σε περιουσιακά στοιχεία. Μετά την παρέλευση ορισμένου χρονικού διαστήματος, τα ακίνητα μπορούν να πωληθούν στην ελεύθερη αγορά. «Η στεγαστική πολιτική της Ισπανίας κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα εξαρτήθηκε από τον τομέα των ακινήτων» συνοψίζει ο αρχιτέκτονας Pedro Górgolas, ο οποίος διδάσκει πολεοδομία στο Πανεπιστήμιο της Σεβίλλης.

Η κατάσταση αυτή «ενθάρρυνε ανησυχητικά το καθεστώς ιδιοκτησίας, τόσο στην ελεύθερη αγορά όσο και, παραδόξως, στην προστατευόμενη ή επιδοτούμενη αγορά». Η κοινωνική στέγαση αντιπροσωπεύει ένα μικροσκοπικό 2,5% της ισπανικής ακίνητης περιουσίας: Περίπου 290.000 σπίτια, τα οποία διαχειρίζονται οι περιφερειακές κυβερνήσεις (72%) και οι δημοτικές αρχές (27%), όπως αναφέρεται αναλυτικά σε μια έκθεση του 2020 από το Υπουργείο Στέγασης της Ισπανίας. Αυτό είναι πολύ κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, ο οποίος ανέρχεται στο 9%.

Ωστόσο, τους τελευταίους μήνες, η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Πέδρο Σάντσεθ ανακοίνωσε την κατασκευή 183.000 κοινωνικών κατοικιών, στο πλαίσιο της «ισχυρής δέσμευσης για την οικοδόμηση ενός δημόσιου, στεγαστικού συστήματος παρόμοιου με εκείνο των προηγμένων ευρωπαϊκών χωρών», όπως το χαρακτήρισε ο ίδιος. Το ισπανικό μοντέλο δημόσιας στέγασης χαρακτηρίζεται από «συρρίκνωση της ασημαντότητας», σύμφωνα με τον Pedro Górgolas, «μια στρατηγική που διαφέρει από την υπόλοιπη ανεπτυγμένη Ευρώπη».

Η παλαιότερη δημόσια στεγαστική ανάπτυξη στον κόσμο

Είναι η Fuggerei, που ιδρύθηκε το 1521. Χτίστηκε στο Άουγκσμπουργκ της Βαυαρίας από έναν πλούσιο έμπορο για να στεγάσει άτομα με χαμηλό εισόδημα. Στα τέλη του 19ου αιώνα, ωστόσο, η τάση αυτή ενισχύθηκε σε ολόκληρη την Ευρώπη. Με την ώθηση της εκβιομηχάνισης, έλαβε χώρα μια παγκόσμια αστική επανάσταση, καθώς χιλιάδες αγρότες εγκαταστάθηκαν στις πόλεις. Το πρώτο σύγχρονο έργο κοινωνικής στέγασης κατασκευάστηκε στο Λονδίνο. Το Boundary Estate, που άνοιξε το 1900, ολοκληρώθηκε από το Συμβούλιο της κομητείας του Λονδίνου, για να βελτιώσει τη ζωή στη συνοικία Shoreditch στο East End του Λονδίνου. Σύμφωνα με τα αρχεία από το τέλος της βικτοριανής εποχής, η συνοικία ήταν μια φτωχή περιοχή, γεμάτη με χαμηλής ποιότητας σπίτια και ανασφάλεια. Είχε επίσης ένα προσδόκιμο ζωής που ήταν το μισό σε σχέση με άλλες περιοχές της βρετανικής πρωτεύουσας.

Σχεδιασμένο από τον Όουεν Φλέμινγκ, το Boundary Estate (το οποίο εξακολουθεί να στέκεται, αν και λιγότερο από το 10% του ακινήτου παραμένει σε δημόσια ιδιοκτησία) θεωρήθηκε ως βελτίωση για τη γειτονιά. «Στις αρχές του 20ού αιώνα, η κακή διαβίωση είχε ήδη συνδεθεί με τον πολλαπλασιασμό των ασθενειών» εξηγεί ο αρχιτέκτονας και πολεοδόμος José María Ezquiaga, πρώην πρύτανης του Κολλεγίου Αρχιτεκτόνων της Μαδρίτης. «Αυτό ενέπνευσε μια ριζική επανεξέταση της αρχιτεκτονικής, του μοντέλου στέγασης και της πόλης».

«Πειράματα» κατοικιών

«Στην Ευρώπη, όσον αφορά τη στέγαση, χρωστάμε στην επανάσταση του κινήματος Bauhaus, στα Διεθνή Συνέδρια Σύγχρονης Αρχιτεκτονικής και στα κεντροευρωπαϊκά πειράματα κοινωνικής στέγασης» λέει ο Ezquiaga. Ένα τέτοιο πείραμα έλαβε χώρα στη Στουτγάρδη της Γερμανίας το καλοκαίρι του 1927: Την έκθεση Die Wohnung, η οποία προσέλκυσε 500.00 επισκέπτες. Το αποκορύφωμα ήταν μια σειρά από πρότυπες κατοικίες που σχεδιάστηκαν από 16 πρωτοπόρους αρχιτέκτονες: Mies van der Rohe, Ludwig Hilberseimer, Hans Poelzig, Max και Bruno Taut, Hans Scharoun, Adolf Rading, Richard Döcker και Adolf Gustav Schneck, Walter Gropius, Peter Behrens, Josef Frank, Victor Bourgeois, Le Corbusier, Jacobus Johannes Pieter Oud και Mart Stam.

Τα σχέδια υλοποιήθηκαν σε 17 πρότυπες κατοικίες, οι οποίες πρότειναν μια νέα κατεύθυνση και μια σχετικά φθηνότερη μορφή στέγασης. Οι αρχιτέκτονες συμπύκνωσαν προηγούμενα αρχιτεκτονικά στυλ, ενοποιώντας κοινόχρηστους χώρους και χώρους πρασίνου. Ο φυσικός φωτισμός αναγνωρίστηκε ως πολύ σημαντικός, ενώ χρησιμοποιήθηκαν φθηνότερα υλικά μαζικής παραγωγής. Η αξία της αποδοτικότητας τέθηκε ως προτεραιότητα στο σχεδιασμό. Αυτές οι ιδιότητες εφαρμόστηκαν τελικά στην πράξη στα διαμερίσματα Karl-Marx-Hof. Το έργο έγινε από τον Αυστριακό αρχιτέκτονα Karl Ehn, ο οποίος ήταν μαθητής του Otto Wagner. Οι κοινόχρηστοι χώροι καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος του χώρου της δομής (80%), όπου επρόκειτο να λάβει χώρα η κοινωνική ζωή. Αυτό μπορεί να παρατηρηθεί και σε άλλες δυτικοευρωπαϊκές δομές που χτίστηκαν αργότερα στον αιώνα, όπως το El Ruedo της Μαδρίτης.

Η λύση στις παραγκουπόλεις

Ενώ τα πρώτα ίχνη της στεγαστικής πολιτικής στην Ισπανία εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Δημοκρατίας – μεταξύ 1931 και 1939 – το μοντέλο παγιώθηκε κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο (1939-75). Από την αυγή του 20ού αιώνα, οι ισπανικές πόλεις είχαν προσελκύσει μετανάστες από την ύπαιθρο. Ο εμφύλιος πόλεμος πάγωσε αυτές τις ροές, αλλά στις δεκαετίες του 1950, 1960 και 1970, η εσωτερική μετανάστευση άρχισε και πάλι. «Μεταξύ 1951 και 1975, περίπου 12 εκατομμύρια Ισπανοί -περισσότερο από το 40% του πληθυσμού- άλλαξαν κατοικία, κυρίως λόγω της μετανάστευσης από την ύπαιθρο στην πόλη, που είχε ως αποτέλεσμα το σχετικό πρόβλημα των παραγκουπόλεων», εξηγεί ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Andrés Rubio.

Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1950, εκατομμύρια ισπανικές οικογένειες ζούσαν εκτός των μεγάλων πόλεων, συχνά σε άτυπα σπίτια χωρίς τρεχούμενο νερό ή ηλεκτρικό ρεύμα. Η ενοποίηση αυτών των προαστίων ήταν η κύρια αστική πρόκληση της εποχής. Η δικτατορία του Φράνκο βρήκε τη λύση στο στεγαστικό πρόβλημα στη Βαρκελώνη, το 1959, όταν πραγματοποιήθηκε το πρώτο Εθνικό Συνέδριο Πολεοδομίας. Η συγκέντρωση κατέληξε να απορρίψει την πρωτοπορία, αφήνοντας κατά μέρος τις ευρωπαϊκές εμπειρίες για τη στέγαση (ή τον ορθό πολεοδομικό σχεδιασμό) και αγκαλιάζοντας αντ’ αυτού τα αγγλοσαξονικά και αμερικανικά μοντέλα, τα οποία επικεντρώνονταν περισσότερο στην καλλιέργεια της ιδιοκτησίας. «Η Ισπανία ήταν ένα από τα ευρωπαϊκά εδάφη που, κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα, επέτρεψε στον εαυτό της να επηρεαστεί περισσότερο από την αμερικανοποίηση», επισημαίνει ο Andrés Rubio, ο οποίος θεωρεί ότι η χώρα του είναι «μία από τις χώρες που επηρεάστηκαν περισσότερο από τη σοβαρή έλλειψη κανονισμών στις Ηνωμένες Πολιτείες για τη διαχείριση της γης».

Προστατευόμενες από το καθεστώς του Φράνκο, ορισμένες επιχειρήσεις ειδικεύτηκαν στην κατασκευή κατοικιών χαμηλής ποιότητας – αρχικά προς ενοικίαση και αργότερα προς πώληση – στα περίχωρα των πόλεων. «Αν και δεν επισημάνθηκε, τα σπίτια αυτά ήταν σε μεγάλο βαθμό προσανατολισμένα προς τον εργαζόμενο πληθυσμό» λέει ο Καταλανός ερευνητής Mercé Tatjer. Για παράδειγμα, μεταξύ 1960 και 1970, τρία στα 10 σπίτια που χτίστηκαν στη Βαρκελώνη κατασκευάστηκαν σε αυτές τις εκτεταμένες αναπτύξεις. Ο Tatjer επισημαίνει ότι εκείνη την περίοδο παγιώθηκε το μοντέλο στέγασης: «Η ενοικίαση ως μορφή κατοικίας εξαφανίστηκε, υπέρ της ιδιωτικής κατοικίας».

Η Βιέννη αντιστάθηκε

Αντίθετα – και σε κόντρα με πολλές άλλες πρωτεύουσες – η Βιέννη αντιστάθηκε πάντα στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας στέγασης. Το Δημοτικό Συμβούλιο δεν υποχώρησε ποτέ στις πιέσεις, οι οποίες ήταν ιδιαίτερα ισχυρές στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, για να μετατρέψει τους ενοικιαστές σε ιδιοκτήτες. Αυτό οφειλόταν ίσως στη συνειδητοποίηση ότι, μόλις ολοκληρωθούν οι συναλλαγές, ο δήμος θα έχανε τη δυνατότητα να ρυθμίζει τα ενοίκια. Έτσι, ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο διατηρεί σχεδόν το 18% του στεγαστικού του αποθέματος ως δημόσιο και η Γαλλία πλησιάζει το 17%, οι Κάτω Χώρες προηγούνται με 30%, με την Αυστρία να βρίσκεται πολύ κοντά, με μία στις τέσσερις κατοικίες να είναι δημόσια. «Επιπλέον, οι κοινωνικές κατοικίες είναι κατανεμημένες σε όλες τις συνοικίες της Βιέννης», επισημαίνει η Barbara Laa, ερευνήτρια με ειδίκευση στον αστικό σχεδιασμό στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο της Βιέννης. «Σε σύγκριση με άλλες πόλεις, η Βιέννη είναι αρκετά μικτή», τονίζει, αναφερόμενη στην κοινωνικοοικονομική ποικιλομορφία των γειτονιών της πόλης. «Δεν έχουν δημιουργηθεί γκέτο». Θεωρεί ότι υπήρξε μια «σταθερή και συνεπής» προσέγγιση στις δημόσιες πολιτικές που – εκτός από την αποθάρρυνση του αστικού διαχωρισμού – βοήθησαν στον έλεγχο των τιμών των ενοικίων.

Η συνεχής αύξηση των ενοικίων

Στην Ισπανία, μεταξύ 2016 και 2021, τα ενοίκια αυξήθηκαν κατά μέσο όρο 20% περίπου. Επί του παρόντος, όλοι οι ισπανικοί δήμοι με περισσότερους από 50.000 κατοίκους βρίσκονται στο μέγιστο εύρος τιμών ενοικίασης ή πολύ κοντά σε αυτό. Σε αυτή τη διαδικασία αύξησης των τιμών, η ισπανική τάση για ιδιοκτησία έχει παίξει καθοριστικό ρόλο – έχει μετατρέψει την εργατική τάξη σε αυτό που ορισμένοι ειδικοί αποκαλούν «πεζικό των ακινήτων».

Από τη δεκαετία του 1960, ο ισπανικός πληθυσμός έχει αυξηθεί κατά 55% – από περίπου 30 εκατομμύρια ανθρώπους σε 48 εκατομμύρια – ενώ η προσφορά κατοικιών έχει αυξηθεί κατά 225%, με την ύπαρξη έως και 25.218.516 οικιστικών μονάδων, όπως αναφέρει ο José Luis Campos στο βιβλίο του The Spanish Real Estate Bubble. Η ισπανική αναλογία κατοικιών είναι 537 ανά χίλιους κατοίκους- ο μέσος όρος της ΕΕ είναι 452. Ο Górgolas περιγράφει αυτό ως «μια ανησυχητική υπερπαραγωγή κατοικιών, η οποία έχει ως αποτέλεσμα την υποαπασχόληση ενός σημαντικού ποσοστού του οικιστικού αποθέματος».

«Επιπλέον, ορισμένοι κάτοικοι -ιδιαίτερα στις γειτονιές που έχουν χτιστεί από ιδιώτες, στις ιστορικές περιοχές και σε ένα μεγάλο μέρος των ιδιωτικών ή δημόσιων υποανάπτυκτων περιοχών- έχουν πλέον να αντιμετωπίσουν σπίτια που απαιτούν μεγάλες επενδύσεις για να προσαρμοστούν στα σύγχρονα πρότυπα ή για να ανταποκριθούν στις ανάγκες των κατοίκων τους, οι οποίοι γερνούν» συνοψίζει ο Mercé Tatjer.

Περισσότερη ανακαίνιση, λιγότερη ανοικοδόμηση

Η Γαλλίδα αρχιτέκτονας Anne Lacaton – η οποία ανήκει στο αρχιτεκτονικό γραφείο Lacaton & Vassal – έχει το σύνολο του έργου της αρθρωμένο γύρω από μια και μόνη παραδοχή: «Ποτέ μην κατεδαφίζεις». «Πρέπει να ανακαινίζετε περισσότερο και να χτίζετε λιγότερο» υποστηρίζει η Lacaton. Η ίδια εγκαινίασε το 6ο Διεθνές Συνέδριο Αρχιτεκτονικής στην Παμπλόνα της Ισπανίας με τίτλο «Η πόλη που θέλουμε».

Μεταξύ των πιο διάσημων ανακαινίσεων που έγιναν από την Lacaton & Vassal είναι η αναδιαμόρφωση 530 διαμερισμάτων σε μια εργατική γειτονιά του Μπορντό, στη Γαλλία – έργο που τιμήθηκε με το Βραβείο Σύγχρονης Αρχιτεκτονικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2019. Το ζεύγος αρχιτεκτόνων καταπιάστηκε με ένα κτήριο κοινωνικής κατοικίας που ανεγέρθηκε το 1960, επεκτείνοντας τον ζωτικό χώρο, αυξάνοντας την ποσότητα του φυσικού φωτισμού και βελτιώνοντας την περιβαλλοντική απόδοση.

«Οι χώροι όπου ζούμε δεν είναι πάντα επαρκείς – μια γειτονιά ή μια πόλη δεν είναι απλώς συσσωρεύσεις στοιχείων που μπορούν να πολλαπλασιαστούν» επιβεβαιώνει ο Lacaton. Υπερασπίζεται ένα μοντέλο στέγασης που είναι «υψηλής ποιότητας, γενναιόδωρο, προσιτό, χτισμένο για διαφορετικούς ανθρώπους που έχουν διαφορετικούς τρόπους ζωής… αυτές είναι βασικές προϋποθέσεις για τη δημιουργία μιας πόλης».

Διαφορετικές κατοικίες για διαφορετικούς ανθρώπους

«Η ποικιλομορφία, οι μικτές χρήσεις, η χρήση κοινόχρηστων χώρων, η βιωσιμότητα και η αποκατάσταση των παλαιών υποδομών είναι τα ζητήματα που πρέπει να λαμβάνει υπόψη του ο σχεδιασμός των κατοικιών» λένε οι επιμελητές μιας έκθεσης που πραγματοποιήθηκε στο Ίδρυμα ICO στη Μαδρίτη πέρυσι. Ένας εξ αυτών υποστηρίζει ότι «τα εργαλεία που εφαρμόστηκαν τον 20ό αιώνα στα δημόσια στεγαστικά έργα έχουν καταστεί παρωχημένα». Για τον λόγο αυτό, οι επιμελητές προσδιορίζουν μια σειρά από βασικούς τομείς που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη κατά την κατασκευή σήμερα: Η ευαισθητοποίηση σε θέματα κλίματος, η φροντίδα, τα νέα μοντέλα διαχείρισης, το αστικό πλαίσιο και οι ταυτότητες.

«Αναδύεται νέα δυναμική για την αύξηση των επενδύσεων στην κοινωνική στέγαση» αναφέρει έκθεση του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) για το 2020. Η μελέτη – Κοινωνική στέγαση: Ένα βασικό μέρος της παρελθούσας και μελλοντικής στεγαστικής πολιτικής – περιγράφει επίσης τη δημόσια στέγαση ως ένα αποτελεσματικό εργαλείο για την ανακούφιση των αστικών υπερβολών του περασμένου αιώνα και την ανάκτηση της σχέσης μεταξύ αρχιτεκτονικής και στέγασης.

Ο Γάλλος αρχιτέκτονας Lacaton το συνοψίζει με μια φράση: «Η στέγαση είναι η πιο όμορφη πρόκληση της σύγχρονης αρχιτεκτονικής».

*Με στοιχεία από elpais.com

https://www.in.gr/2023/06/25/life/design/pos-koinoniki-stegasi-mporei-na-sosei-tis-poleis-tou-21ou-aiona/

Αφροδίτη Τζιαντζή

ΑΔΕΣΜΕΥΤΗ ΦΩΝΗ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ Δ.ΥΠ.Α.

https://adesmeutifoni.blogspot.com/ τηλ.6942559470

Αθήνα 23/06/2023

Είμαστε σίγουροι ότι και πάλι θα μοιράσουν σε υπαλλήλους που δεν ασχολούνται με το αντικείμενο, τις ενστάσεις για να διεκπεραιωθούν εντός του ασφυκτικού χρονοδιαγράμματος που έθεσαν σαν να είναι Διοικούντες πρωτάρηδες στην Δ.ΥΠ.Α.

Αυτά γράψαμε πριν λίγες ημέρες και αποδείχτηκε ότι είχαμε δίκιο. Ενώ οι Κυβερνώντες διαφημίζουν την ψηφιοποίηση του Κράτος την ίδια στιγμή στη Δ.ΥΠ.Α. δεν μπορούν να προγραμματίσουν την έκδοση των προγραμμάτων με τέτοιο τρόπο που να διεκπεραιώνονται από τους υπαλλήλους ομαλά αλλά και οι πολίτες να προγραμματίσουν τη ζωή τους.

Αποφάσισαν για φέτος να ξεκινήσει η υλοποίηση του Κοινωνικού Τουρισμού ένα μήνα νωρίτερα, από την 1η Ιουλίου αλλά την εκπόνηση του προγράμματος την έβγαλαν άρον άρον λίγες ημέρες πριν την ημέρα υλοποίησης. Αφού με πολλά τεχνικά προβλήματα και ταλαιπωρία των πολιτών κατατέθηκαν χιλιάδες αιτήσεις, εκδόθηκαν τα προσωρινά αποτελέσματα.

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο όλα τα ηλεκτρονικά συστήματα της Δ.ΥΠ.Α. κατέρρευσαν.

Οι υπάλληλοι δεν μπορούσαν να διενεργήσουν ούτε καν τις απαραίτητες εγκρίσεις των επιδομάτων που ήταν απαραίτητο να γίνουν Πέμπτη για να πληρωθούν σήμερα με αποτέλεσμα πολλές πληρωμές να μετατεθούν για Δευτέρα ενώ δεν λειτουργούσε ούτε το ΟΠΣ αλλά ούτε και τα υπηρεσιακά mails.

Ενώ ήξεραν ότι απαιτείται η συνδρομή υπαλλήλων που δεν εργάζονται στο αντικείμενο για την εξέταση των ενστάσεων του κοινωνικού τουρισμού, δεν φρόντισαν να διενεργήσουν ούτε καν μια ολιγόωρη εκπαίδευση στην ώρα της. Τους ήρθε η θεία επιφοίτηση ξαφνικά και απέστειλαν την τυπική πρόσκληση για να γίνουν σεμινάρια σήμερα Παρασκευή μεσημέρι και αύριο Σάββατο.

Ναι καλά διαβάζετε.

Κατήργησαν το πενθήμερο από μόνοι τους !! Ποιοι ;

H Δημόσια Υπηρεσία Απασχόλησης που υπάγεται στο Υπουργείο Εργασίας !!

Μα καλά, δεν υπήρχε κανείς φωστήρας να σκεφτεί ότι παραμονές εκλογών οι υπάλληλοι παίρνουν τις εκλογικές άδειες για να ψηφίσουν;

Δεν σκέφτηκαν ότι οι υπάλληλοι έχουν προγραμματίσει τη ζωή τους ή απλά μας έχουν τόσο σε μεγάλη εκτίμηση που θα πρέπει σαν δούλοι να εργαζόμαστε και να σκύβουμε το κεφάλι καταπίνοντας αμάσητα όσα φιρμάνια αποστέλλουν οι ισντρούχτουρες του επιτελικού Κράτους μεσημέρι Παρασκευής;

Είχαμε προειδοποιήσει από την περίοδο της Πανδημίας που επέβαλλαν οι υπάλληλοι να παίρνουν φακέλους για να εργαστούν τα Σαββατοκύριακα ότι το όλο εγχείρημα αποτελεί και ένα τεστ για ότι έρχεται που δυστυχώς έχει γίνει καθημερινότητα.

• Καλούμε όλους τους εργαζόμενους να μην σκεφτούν καν να εργαστούν κανένα Σαββατοκύριακο!!

• Καλούμε την Διοίκηση της Δ.ΥΠ.Α να επανασχεδιάσει το πότε εκπονεί το κάθε πρόγραμμα λαμβάνοντας υπόψη τις απόψεις υπαλλήλων της πρώτης γραμμής.

• Καλούμε την Διοίκηση να διαπιστώσει τι επιτέλους γίνεται με τις ιδιωτικές εταιρείες πληροφορικής που απομυζούν εκατομμύρια από την Δ.ΥΠ.Α χωρίς να έχουν εξασφαλίσει την απρόσκοπτη λειτουργία τους!!

Αλήθεια στις τόσες επισκέψεις του ο Διοικητής της Δ.ΥΠ.Α. δεν ρώτησε να μάθει την πρώτη γραμμή για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν;

Από ότι φαίνεται οι επισκέψεις γίνονται για να τα ποστάρουμε στα social media και όχι να βελτιωθούν οι παρεχόμενες υπηρεσίες και η εργασιακή καθημερινότητα των υπαλλήλων !!

Ακόμα πιο δυνατά, συλλογικά και οργανωμένα συνεχίζουμε !!

Η Αδέσμευτη Φωνή Υπαλλήλων Δ.ΥΠ.Α. ήταν η μοναδική παράταξη που κατέθεσε υποψηφιότητα για τις εκλογές στο Σύλλογο μας. Οι υποψήφιοι που συμμετείχαν, και τα μέλη που ψήφισαν, όλοι με ευθύνη και αγωνιστικότητα, απέδειξαν ότι ο Σύλλογός μας συνεχίζει να πρωταγωνιστεί στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων !!

Επιδιώκουμε όλο και περισσότεροι συνάδελφοι/ισες να μπουν σε δράση και να δυναμώσουν τη δυναμική του Συλλόγου, να βρισκόμαστε στους χώρους εργασίας δίπλα στους εργαζομένους έτσι ώστε όσοι σκέφτονται να μας αδικούν, να το σκέφτονται διπλά!!

Θα μας βρίσκουν απέναντί τους !!

Όλα αυτά τα χρόνια παλέψαμε και αγωνιστήκαμε για το κοινό μας συμφέρον.

Παραμερίζοντας κάθε μικροπαραταξιακή-κομματική σκοπιμότητα ενωμένοι στην κρισιμότερη χρονική στιγμή που οι Κυβερνώντες υλοποιούν νέες δομές για τα αντικείμενά μας χωρίς τη συμμετοχή μας στις αποφάσεις τους, ο Σύλλογος μας θα υπερασπίσει τα μέλη του χωρίς εξαιρέσεις και διακρίσεις !!

Αταλάντευτα και μαχητικά απέναντι σε όσους καλλιεργούν συνειδήσεις ματαιότητας των αγώνων μας !!

Οι πλέον των 200 ψηφισάντων στις εκλογές μας, απέδειξαν σε όσους επιβουλεύονται τον Σύλλογο μας ότι δεν μπορούν να αποφασίζουν γι’αυτούς χωρίς αυτούς. Δεκάδες άλλοι συνάδελφοι προσπάθησαν επί ώρες για να ψηφίσουν ηλεκτρονικά αλλά δεν τα κατάφεραν αφού εκείνη την ημέρα δεν λειτουργούσε σχεδόν τίποτα στην Δ.ΥΠ.Α.

Καλούμε τον κάθε/καθεμιά συνάδελφο-ισα να κάνει δική του την ισχυροποίηση του Συλλόγου σε ένα κοινό και οργανωμένο αγώνα!!

Κανείς μόνος του!!

Χωρίς συμβιβασμούς !!

Ενωμένοι για να προστατεύσουμε τα δικαιώματα μας, την αξιοπρέπεια και τη ζωή μας !!

Το νέο Δ.Σ ΠΑΝΣΥΠΟ :

Να διασυνδεθεί ηλεκτρονικά η Δ.ΥΠ.Α. με το ΣΕΠΕ για να μην επιχορηγούνται όσες επιχειρήσεις παραβιάζουν την εργατική νομοθεσία

Έρευνα - Η Ελλάδα στην ίδια κατηγορία παραβιάσεων εργατικής νομοθεσίας με την Αιθιοπία και την Μποτσουάνα

Το τελευταίο διάστημα σημειώθηκαν δύο περιστατικά για τα οποία προκλήθηκε μεγάλη αναστάτωση και αλγεινή εντύπωση για σοβαρά εργασιακά ζητήματα.

Συγκεκριμένα, εργαζόμενος βοηθός μάγειρας στα Μάλια Κρήτης κάηκε από καυτό λάδι και δεν τον πήγαιναν στο νοσοκομείο για Α βοήθειες γιατί ήταν ανασφάλιστος ενώ όση ώρα προσπαθούσαν να το συγκαλύψουν τον έβαλαν να περιμένει στο ψυγείο με τα κρέατα. Στη Ρόδο εργαζόμενος σερβίριζε μέσα στη θάλασσα ενώ κατόπιν όλοι εκεί από ότι δήλωσαν ήταν και ευχαριστημένοι.

Αλήθεια τώρα, πόσους από εμάς εξέπληξαν τέτοιου είδους πρακτικές που ξεφεύγουν κάθε λογικής και αξιοπρέπειας;

Είναι πλέον καθημερινά φαινόμενα η αδήλωτη και η υποδηλωμένη εργασία, η υπερεργασία χωρίς την πληρωμή υπερωριών, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης και οι μισθοί πείνας. Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί είναι απαξιωμένοι και υποστελεχωμένοι και οι Κυβερνώντες παρεμβαίνουν μόνο εάν κάποιο περιστατικό τύχει δημοσιότητας και μόνο για να πείσουν αφελείς ότι το Κράτος είναι παρών και καταβάλει πρόστιμα !!

Απόδειξη των ανωτέρω δεν αποτελούν μόνο οι εμπειρίες του καθενός μας από τις καθημερινές μας κοινωνικές συναναστροφές αλλά και τα όσα συγκλονιστικά αποκαλύπτονται στην έκθεση «Παγκόσμιος Δείκτης Δικαιωμάτων 2022».

Η Ελλάδα συγκαταλέγεται ανάμεσα σε χώρες της Αφρικής όπως η Ανγκόλα, η Μποτσουάνα, η Αιθιοπία κ.α με χαρακτηρισμό για συστηματική παραβίαση των εργασιακών δικαιωμάτων στις οποίες παρατηρήθηκαν απολύσεις, υποβάθμιση εργαζομένων που συνδικαλίζονται, και παραβιάσεις των συλλογικών συμβάσεων με μεγάλη συχνότητα.

Η ανασφάλιστη εργασία, οι ατομικές συμφωνίες, οι οικειοθελείς αποχωρήσεις που κατόπιν μετατρέπονται σε εκ περιτροπής εργασία οδηγούν στην απώλεια δικαιωμάτων των εργαζομένων και στην αύξηση των κερδών για τις επιχειρήσεις.

Ο ρόλος της Δ.ΥΠ.Α. ως της μοναδικής υπηρεσίας καταπολέμησης της ανεργίας και ενίσχυσης της απασχόλησης είναι κομβικός.

Δεν αρκεί η κατάθεση μιας Υπεύθυνης Δήλωσης ή ο δειγματοληπτικός έλεγχος ότι δεν παραβιάζεται η εργατική νομοθεσία και δεν έχουν επιβληθεί πρόστιμα στην επιχείρηση από το ΣΕΠΕ, για να χρηματοδοτηθεί η επιχείρηση από Κρατικά – Ευρωπαϊκά κονδύλια μέσω της Δ.ΥΠ.Α.

           
Απαιτείται η καθολική και ολοκληρωμένη ηλεκτρονική διασύνδεση της Δ.ΥΠ.Α με το ΣΕΠΕ έτσι ώστε να διασταυρώνεται για όλες ανεξαιρέτως τις επιχειρήσεις εάν όντως έχει παραβιαστεί ή όχι η εργατική νομοθεσία αλλά και τί είδους πρόστιμα έχουν επιβληθεί προτού εγκριθούν οι αιτήσεις για οικονομική ενίσχυση από την Δ.ΥΠ.Α.

Απαιτείται επίσης να αυστηροποιηθεί το όριο- πλαίσιο σχετικά με το πόσες παραβάσεις και ποιες ακριβώς είναι ανεκτές για να είναι δικαιούχοι οικονομικής επιχορήγησης.

Για την έγκριση οικονομικής Κρατικής ενίσχυσης χρειάζεται να μειωθούν οι παραβάσεις εργατικής νομοθεσίας χαρακτηρισμένες ως υψηλής και πολύ υψηλής σοβαρότητας σύμφωνα με την Υ.Α. 80016/31-8-22 από 3 που είναι τώρα αποδεκτές σε 2, ανεξαρτήτου χρονικού διαστήματος που έχουν επιβληθεί ενώ για αδήλωτη εργασία σε ένα πρόστιμο !!

            Είναι απαραίτητο τα χρήματα των φορολογουμένων να μην κατευθύνονται σε επιχειρήσεις που εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους. Οι επιδοτήσεις της Δ.ΥΠ.Α. προέρχονται από τους φορολογουμένους πολίτες και όσοι τα διαχειρίζονται πρέπει να εξασφαλίσουν ότι προστατεύουν τα εργασιακά δικαιώματα και το δημοσιονομικό συμφέρον.

 
Πρέπει να γίνει κατανοητό σε όσους προσπερνούν τον εργαζόμενο ότι δεν μπορεί να υπάρξει ευημερία της κοινωνίας μόνο με την ευημερία των αριθμών. Πρέπει άμεσα να αυξηθεί η περίοδος επιδότησης ανεργίας για τους εποχικούς, να υπογραφούν περισσότερες κλαδικές συμβάσεις, να επαναφέρουν τις τριετίες, να ενισχυθούν οι ελεγκτικές υπηρεσίες με προσωπικό και να αυξηθούν οι μισθοί έτσι ώστε να ζούμε αξιοπρεπώς !!