ΟΛΟΙ –ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ
1 MAH ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ
ΣΙΚΑΓΟ 1η ΜΑΗ 1886 ΑΘΗΝΑ 1η ΜΑΗ 2014
Με τους αγώνες γράφουμε ιστορία
Αιώνες ζωής μετρούν οι αγώνες των εργαζομένων σε όλο τον κόσμο. Το 8ωρο, οι Συλλογικές Συμβάσεις, η κοινωνική ασφάλιση, η άδεια μητρότητας, η κανονική άδεια, οι συνδικαλιστικές ελευθερίες, όλα τα δικαιώματα και συνολικά το εργατικό δίκαιο, δεν χαρίστηκαν. Κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες, με θυσίες και αίμα, μέσα από μια μακριά διαδρομή του Εργατικού Κινήματος.
Εκατό είκοσι οκτώ χρόνια μετά το Σικάγο στην Ελλάδα του 2014, οι εργαζόμενοι ζουν τη βαρβαρότητα της πιο σκληρής επίθεσης του κεφαλαίου, που θέλει να πάρει την ιστορική ρεβάνς, να μηδενίσει το κοντέρ των κατακτήσεων και να επαναφέρει τους εργαζόμενους στον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα.
Ο καπιταλισμός, με την άγρια λιτότητα, τις περικοπές των κοινωνικών δαπανών, τα μαζικά προγράμματα απολύσεων σε Δημόσιο και Ιδιωτικό Τομέα, με ή χωρίς το μανδύα των μνημονίων, χτίζει τη γη της επαγγελίας για τους εργοδότες και ανοίγει τις πύλες της κόλασης για τους εργαζόμενους.
Εδώ και τέσσερα χρόνια οι Κυβερνήσεις των μνημονίων και η Τρόικα ξεζουμίζουν το λαό και τους εργαζόμενους. Απολύουν παντού στο Δημόσιο και Ιδιωτικό Τομέα, σαρώνουν ό,τι έχει απομείνει από το Κοινωνικό Κράτος, Υγεία, Παιδεία, Κοινωνική Ασφάλιση, Τοπική Αυτοδιοίκηση, καταστρέφουν κάθε ίχνος παραγωγικού ιστού, πισωγυρίζουν την οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας.
Εμείς, οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, καλούμαστε να σηκώσουμε ψηλά το κεφάλι, να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας, να σταματήσουμε την καταστροφή στην οποία μας οδηγούν για να πολλαπλασιάσουν τα κέρδη των τραπεζιτών και των μεγαλοεπιχειρηματιών, να ανατρέψουμε τις αντιλαϊκές και αντεργατικές πολιτικές. Αυτός ο δρόμος θα είναι μακρύς, θα είναι δύσκολος. Μπορούμε όμως να τον διαβούμε γιατί δεν είναι ανίκητοι, γιατί ο φόβος έχει μεταφερθεί στο δικό τους γήπεδο.
Τιμούμε την Εργατική Πρωτομαγιά όπως της αξίζει, με ΑΠΕΡΓΙΑ, συνεχίζοντας την ασυμβίβαστη πάλη ανάμεσα στις δυνάμεις της εργασίας και του κεφαλαίου που είναι σκληρή και ανελέητη.
Τέρμα στις θυσίες των εργαζομένων
ΝΑ ΣΗΚΩΣΟΥΜΕ ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ
Να ανατρέψουμε τις αντεργατικές πολιτικές της λιτότητας
Όλες και όλοι στην Απεργία
την Πέμπτη, 1η Μάη 2014
Συλλαλητήριο στις 11:00 πμ, στην Πλατεία Κλαυθμώνος.
ΠΟΠΟΚΠ
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ Αθήνα, 29-4-2014
ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ Αρ. Πρωτ: 3386
Πανεπιστημίου 67 105 64 Αθήνα
Τηλ: 2103313732 – 2103314570
Fax: 2103314179
Πρωτομαγιά 2014.
Κυβέρνηση, τράπεζες και εργοδοσία προσκαλούν τον Ελληνικό Λαό στη μεγάλη γιορτή του πρωτογενούς πλεονάσματος και της θριαμβευτικής επαναφοράς της χώρας στις αγορές.
Η χώρα χειραφετημένη και «αυτεξούσια», προχωρά θριαμβευτικά σ’ ένα νέο «ενάρετο» κύκλο παραγωγικής ανασυγκρότησης, ιλιγγιώδους ανάπτυξης και ευημερίας.
Η τρομακτική ανεργία, η φτώχεια, η εξαθλίωση, η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, η διάλυση των Δημόσιων Κοινωνικών Αγαθών, οι απολύσεις στο δημόσιο σύντομα θα αποτελέσουν παρελθόν και οποιαδήποτε διαφωνία αποτελεί «αντεθνική» προπαγάνδα των εχθρών της πατρίδας!
Αυτή είναι η νέα «εικονική πραγματικότητα», το νέο «εθνικό μας» αφήγημα, που στηρίζεται όμως σε μια παλιά και δοκιμασμένη συνταγή: Aνελέητη προπαγάνδα, κινδυνολογία, φόβος, καταστολή και αδρανοποίηση με την «ευγενική και ανιδιοτελή» συνδρομή των «συμμάχων μας» που τώρα εκπροσωπούνται από το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ το «ανήκομεν εις την Δύσιν» έδωσε τη θέση του στο «ανήκουμε στο ευρώ, στην ευρωζώνη και στην Ε.Ε.».
Κάθε διαφορετική προσέγγιση προκαλεί το φόβο που καταλήγει στο ανάθεμα και στον αφορισμό.
Ακόμη περισσότερο κάθε προσέγγιση που αφορά στην ιδέα της ενσάρκωσής της σ’ ένα κίνημα αμφισβήτησης που δεν εξαντλείται στην κοινοβουλευτική διαφωνία και στις αψιμαχίες των τηλεοπτικών παραθύρων.
Ένα κίνημα που διεκδικεί «το δίκιο του στους δρόμους» όπου ασκεί πραγματική εξουσία!
Την 1η του Μάη λοιπόν μαζικά και αποφασιστικά λέμε ΟΧΙ στην απαισιοδοξία και στην αδράνεια.
Λέμε ΟΧΙ στον εγκλωβισμό του «τίποτα δεν αλλάζει» που θέλουν να μας επιβάλλουν και απαντάμε δυναμικά «όλα αλλάξουν αν το θελήσουμε εμείς».
Ξεπερνάμε κάθε ψευδαίσθηση και κάθε δισταγμό, αρνούμενοι να αποδεχτούμε σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή για το λαϊκό κίνημα την επιβολή και την παγίωση μιας δήθεν «σταθερής» και «ομαλοποιημένης» νέας κατάστασης. Μιας κατάστασης που φιλοδοξεί να «ισορροπήσει» πάνω στα ερείπια της μνημονιακής λαίλαπας καταδικάζοντας για μια ακόμη φορά τη χώρα και το λαό μας σε ατέλειωτα χρόνια δουλικής εξάρτησης και εκμετάλλευσης, υπανάπτυξης, ανέχειας, θλίψης και δυστυχίας.
Όλοι στην απεργιακή συγκέντρωση την
ΠΕΜΠΤΗ 1η ΜΑΗ στις 11.00 π.μ στην Πλατεία ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ και στις κατά τόπους συγκεντρώσεις των συνδικάτων σε ολόκληρη την Ελλάδα
Προσυγκέντρωση ΠΟΠΟΚΠ :
Ώρα 10:30 πμ Σταδίου 29 κάτω από το Υπ. Εργασίας
Για το Διοικητικό Συμβούλιο
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΕΝ.ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΠΟΤΑΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΥΡΟΥΚΛΗΣ
Η Πρωτομαγιά, ως εργατική γιορτή, καθιερώθηκε στις 20 Ιουλίου 1889, κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Διεθνούς (Σοσιαλιστικής Διεθνούς) στο Παρίσι, σε ανάμνηση του ξεσηκωμού των εργατών του Σικάγου την 1η Μαΐου 1886, που διεκδικούσαν το οκτάωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Κατέληξε σε αιματοχυσία λίγες μέρες αργότερα, με την επέμβαση της αστυνομίας και των μπράβων της εργοδοσίας.
Τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ αποφάσισαν την έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων την 1η Μαΐου 1886 για το οκτάωρο, ωθούμενα από τις επιτυχημένες διεκδικήσεις των καναδών συντρόφων τους. Την περίοδο εκείνη το κανονιστικό πλαίσιο εργασίας στις ΗΠΑ ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και οι εργοδότες μπορούσαν να απασχολούν το προσωπικό τους κατά το δοκούν, ακόμη και τις Κυριακές.
Στην απεργία πήραν μέρος περίπου 350.000 εργάτες σε 1.200 εργοστάσια των ΗΠΑ. Την Πρωτομαγιά του 1886 έγινε στο Σικάγο η πιο μαχητική πορεία, με τη συμμετοχή 90.000 ανθρώπων.
Στη χώρα μας, ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς έγινε το 1893, στην Αθήνα, με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου του Σταύρου Καλλέργη. Η 1η Μαΐου ήταν Σάββατο και εργάσιμη. Έτσι, επελέγη η Κυριακή 2 Μαΐου, για να έχει η γιορτή μαζικό χαρακτήρα. Εδώ και αρκετά χρόνια όμως το ποσοστό της συμμετοχής των εργαζομένων συνεχώς μειώνεται , αντί να αυξάνει.