Εκ πρώτης όψεως, η προώθηση αυτής της πολιτικής φαίνεται αντιφατική, αφού τη στιγμή που η οικονομική κατάσταση του ΙΚΑ είναι κρίσιμη, θα περίμενε κανένας η κυβέρνηση όχι μόνο να μην απαλλάσσει τους εργοδότες από τις εισφορές, αλλά να παίρνει μέτρα καταπολέμησης της εισφοροδιαφυγής και ενίσχυσης της κρατικής χρηματοδότησης. Και όμως, η πολιτική αυτή είναι πέρα για πέρα συνεπής, αφού στόχο δεν έχει τη «σωτηρία» των Ταμείων που πολλές φορές επικαλούνται οι κυβερνώντες, αλλά τη σωτηρία του κεφαλαίου και των καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Σωτηρία που θα γίνει πάνω στις πλάτες εργαζομένων και συνταξιούχων, πάνω στα συντρίμμια της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Εύστοχα το ΠΑΜΕ, με αφορμή τις δηλώσεις του διοικητή του ΙΚΑ, σημείωνε την προηγούμενη βδομάδα πως όλα αυτά «προετοιμάζουν νέο σφαγείο σε συντάξεις και παροχές, με αφορμή την άσχημη και εκρηκτική κατάσταση των οικονομικών των Ταμείων, που σκόπιμα προκαλούν, απαλλάσσοντας την εργοδοσία και το κράτος της».

Και αυτό δεν είναι απλά μια εκτίμηση. Οι εργαζόμενοι ήδη ένιωσαν στο πετσί τους πού οδηγούν τέτοιες απαλλαγές προς τους εργοδότες. Ετσι, η κατάργηση κατά 1,1 μονάδα των εργοδοτικών εισφορών που αποδίδονταν για την Εργατική Εστία και Εργατική Κατοικία, οδήγησε στην κατάργηση των δύο αυτών Οργανισμών και ταυτόχρονα στον ενταφιασμό των παροχών που μέχρι τώρα έδιναν προς τους δικαιούχους. Γιατί βέβαια η προσωρινή τυπική μεταφορά των δύο Οργανισμών και η υπαγωγή τους στον ΟΑΕΔ, ήταν απλώς ο ελιγμός για να ακολουθήσει η κατάργηση όλων των σχετικών κοινωνικών προγραμμάτων. Προγράμματα που βέβαια ποτέ δεν κάλυψαν τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων.

Αξίζει εδώ να θυμίσουμε ότι η απαλλαγή των καπιταλιστών από τις εισφορές και το κλείσιμο αυτών των οργανισμών έχουν ως συνέπεια να μπει τέλος ή να δεχτούν συντριπτικό χτύπημα: Στο κατασκευαστικό πρόγραμμα του ΟΕΚ. Στο πρόγραμμα επιδότησης ενοικίου. Στη χορήγηση άτοκων δανείων από κεφάλαια του ΟΕΚ για πολύτεκνους και άλλες κατηγορίες εργαζομένων. Οπως, επίσης, και τα δάνεια αποπεράτωσης και επισκευής κατοικιών που ήταν άτοκα από κεφάλαια του ΟΕΚ. Στα δελτία Κοινωνικού Τουρισμού. Πάνω από 500.000 δικαιούχοι δε θα μπορέσουν να κάνουν έστω και το 7ήμερο διακοπών που χορηγούσε η Εργατική Εστία. Στα δελτία αγοράς βιβλίων και θεάτρου. Οπως και τα χειμερινά και θερινά εκδρομικά προγράμματα.

Να γιατί λέμε ότι οι αποφάσεις και τα σχέδια αυτά για απαλλαγή των εργοδοτών, αλλά και του κράτους από την όποια συμμετοχή είχαν στην Κοινωνική Ασφάλιση, είναι συνεπείς πέρα για πέρα με τη στρατηγική τους, που δεν είναι άλλη από τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, με κάθε τρόπο και με οποιοδήποτε τίμημα από τη μεριά των λαϊκών στρωμάτων. Και αυτή η στρατηγική υπηρετήθηκε με απόλυτη συνέπεια όλα τα προηγούμενα χρόνια από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

Αυτήν την πολιτική εξυπηρετούσε και η προβολή του υποτιθέμενου υψηλού «μη μισθολογικού κόστους» για τις επιχειρήσεις, που έπρεπε να μειωθεί για να γίνουν ανταγωνιστικές. Απέκρυπταν, βέβαια, το γεγονός, ότι οι εργοδότες δεν πληρώνουν εισφορές από την τσέπη τους, αλλά παρακρατούν τις εισφορές από την απλήρωτη εργασία του εργάτη. Σήμερα, όμως, το κεφάλαιο θέλει να απομυζήσει για λογαριασμό του και αυτό το μέρος της απλήρωτης εργασίας, το οποίο δεν πρέπει πλέον να κατευθύνεται στα ασφαλιστικά Ταμεία και στους άλλους Οργανισμούς, αλλά να συσσωρεύεται στα ταμεία των δικών τους επιχειρήσεων. Να μετατρέψει την μη καταβολή εργοδοτικών εισφορών από «παραβατική συμπεριφορά», όπως αρέσκονται να λένε, σε πέρα για πέρα νόμιμη διαδικασία.

Να γιατί λοιπόν και το ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης δεν είναι ένα οικονομικό μέγεθος, ακόμα και τα οικονομικά των Ταμείων δεν αφορούν κάποια διαχείριση, αλλά είναι πρωτίστως ζήτημα βαθιά πολιτικό, εντέλει ταξικό. Γιατί, όταν οι εργοδότες δεν πληρώνουν τις εισφορές που έχουν παρακρατήσει από τον εργατικό κόπο, όταν μειώνουν τις εισφορές τους, όταν διαθέτουν χιλιάδες ανασφάλιστους εργάτες, όταν το κράτος δεν πληρώνει τις υποχρεώσεις του, τότε, ενώ το κεφάλαιο κερδίζει, οι εργαζόμενοι χάνουν. Τότε, είναι αναμενόμενο ότι τα Ταμεία οικονομικά θα καταρρεύσουν και μαζί τους θα εξαύλωθούν οι όποιες παροχές και συντάξεις έχουν απομείνει. Αλλωστε, οι αντιασφαλιστικοί νόμοι που έχουν ψηφίσει εκεί κατατείνουν. Δουλειά, για όσους βέβαια έχουν, μέχρι τα βαθιά γεράματα και συντάξεις στο ύψος του προνοιακού βοηθήματος των 360 ευρώ το μήνα.

Αλλωστε, την εξέλιξη αυτή προεξοφλούν ήδη οι πιο έγκυροι εκπρόσωποι του αστικού κράτους. Η ίδια η Τράπεζα της Ελλάδας όχι μόνο προεξοφλεί την παραπέρα συρρίκνωση των συντάξεων, αλλά και δείχνει και τη «λύση». Προτείνει την ιδιωτική ασφάλιση, ως μέσο για τη βελτίωση των συρρικνούμενων δημόσιων συντάξεων, που σημαίνει, πρόσθετη επιβάρυνση για τους εργαζόμενους, που πρέπει να πληρώνουν για δεύτερη φορά για κάποια στοιχειώδη σύνταξη.

Ετσι, η τελευταία Εκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας «Για τη Νομισματική Πολιτική 2012 - 2013» προέτρεπε: «.. Να ολοκληρωθεί στην πράξη η ασφαλιστική μεταρρύθμιση με την αξιοποίηση της επαγγελματικής και της ιδιωτικής ασφάλισης, που, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να συμβάλει στην αναπλήρωση των απωλειών στις κύριες συντάξεις». Μάλιστα εκτιμούσε αυτές τις απώλειες στο ύψος των συντάξεων, στο 50% σε σχέση με αυτές που αποδίδονται σήμερα και που είναι στα γνωστά εξευτελιστικά επίπεδα.

Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση και στο ακόμα χειρότερο μέλλον που κυβερνήσεις, καπιταλιστές και τρόικα προετοιμάζουν για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, η απάντηση μπορεί να δοθεί στο δρόμο που και με την τελευταία του ανακοίνωση δείχνει το ΠΑΜΕ:

«ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ, ΔΡΑΣΗ ΤΩΡΑ! Κανένας δεν θα μείνει στο απυρόβλητο. Απαιτούνται άμεσα μαζικές συνελεύσεις σε τόπους δουλειάς, σε σωματεία, σε γειτονιές, σκληρή δουλειά για την ανασύνταξη του κινήματος και την οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας.

Υπερασπίζουμε καλύτερα ό,τι έχει απομείνει από τις συντάξεις, τις παροχές Υγείας κ.ά., συγκεντρώνοντας δυνάμεις για να διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν, να ανατρέψουμε την εξουσία των μονοπωλίων, για να κάνει κουμάντο η εργατική τάξη».