Κα.Καγκελάριε,
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Στην Ελλάδα επιχειρείται μια πρωτοφανής δημοσιονομική και διαρθρωτική προσαρμογή σε
ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα και σε ένα πολύ δύσκολο διεθνές περιβάλλον.
Θα αναφερθώ στα πραγματικά αποτελέσματα από τον πρώτο χρόνο εφαρμογής του
προγράμματος. Αποτελέσματα που δικαιώνουν την εκτίμηση μας ότι το φάρμακο είναι χειρότερο από
την ασθένεια και καταδεικνύουν την παντελή αποτυχία της θεραπείας σοκ.
Η Ελλάδα βιώνει την πιο βαθιά ύφεση στη μεταπολεμική της ιστορία με σωρευτική συρρίκνωση της
οικονομίας περίπου κατά 20% από το 2008. Προβλέπονται επίπεδα ύφεσης ως και 25%-30% που
απαντώνται σε καιρό πολέμου. Στα δυο χρόνια εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών όλοι οι
οικονομικοί δείκτες έχουν επιδεινωθεί. με παράλληλη καθίζηση της παραγωγικής και τεχνολογικής
βάσης της χώρας.
Και όμως, η Ελλάδα, με τις όποιες αδυναμίες πέτυχε την πλέον δραστική μείωση πρωτογενούς
ελλείμματος προϋπολογισμού στην Ευρώπη τα τελευταία 30 χρόνια χάρη στην πτωχοποίηση των
Ελλήνων: Η μείωση των μισθών, των συντάξεων και του βιοτικού επίπεδου των μισθωτών κατά 40%
και η έκρηξη της ανεργίας συνοδεύεται με μια ασίγαστη φοροκαταιγίδα.
Με περισσότερους από ένα εκατομμύριο άνεργους, σχεδόν το 30% του πληθυσμού ζει κάτω από το
όριο της φτώχειας. Σχεδόν 250.000 άνθρωποι επιβιώνουν από ανθρωπιστική βοήθεια και συσσίτια.
Η ανεργία αναμένεται να φθάσει ακόμα και στο 25% μέχρι τα τέλη του 2012. ¨Ένας στους δυο νέους
είναι άνεργος. Αυτό δεν οφείλεται στο ότι είμαστε δήθεν οκνηροί ως λαός, αλλά στις πολιτικές που
εφαρμόζονται τα 2 τελευταία χρόνια.
Η πολιτική εσωτερικής υποτίμησης και ασιατοποίησης ξεπερνά κατά πολύ κάθε έννοια
δημοσιονομικής πειθαρχίας επιβάλλοντας βίαια ένας επίπεδο εξαθλίωσης που καμία κοινωνία δεν
μπορεί να αποδεχθεί καθώς πασιφανώς την οδηγεί σε οικονομική, πολιτική και κοινωνική άβυσσο με
τριτοκοσμικές εργασιακές συνθήκες.
Καταργούνται θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα και θεσμοί, αποδομείται το κοινωνικό
κράτος στερώντας από τους εργαζόμενους κάθε θεσμική ικανότητα να υπερασπιστούν τον
εαυτό τους. Συγκεκριμένα, οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις παρεμποδίζονται, οι
συλλογικές συμβάσεις καταργούνται ενώ μια αυταρχική μονομέρεια καταλύει τον κοινωνικό
διάλογο και ακυρώνει τους εθνικούς κοινωνικούς εταίρους: λ.χ. πρόσφατα ο κατώτατος
μισθός μειώθηκε και η ΕΓΣΣΕ καταλύθηκε παρά τη γραπτή συμφωνία των εργοδοτών και
εργαζομένων.
Τα συνδικάτα αποδυναμώνονται και υφίστανται εκφοβισμό π.χ. Πως αλλοιώς δικαιολογείται
το κλείσιμο 2 οργανισμών που προσφέρουν σε χαμηλόμισθους εργαζόμενους κοινωνικές και
στεγαστικές υπηρεσίες χωρίς καμία επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού καθώς
χρηματοδοτούνται από τα συνδικάτα και τους εργοδότες; Τι σχέση έχει αυτό με την
ανταγωνιστικότητα; Στο πλαίσιο αυτό, μια δύσκολα αναστρέψιμη αποδυνάμωση της θέσης των εργαζομένων συντελείται
μέσα από:
• Την απώλεια θέσεων εργασίας και εισοδημάτων που διαβρώνει την οικονομική δυνατότητά
τους να ανταπεξέλθουν τις σκληρές επιπτώσεις της κρίσης,
• Τις πολλαπλές δευτερογενείς και παράπλευρες επιπτώσεις της κρίσης και των μέτρων με
αυξήσεις φόρων, δραστικές περικοπές (έως και %50) κοινωνικών δαπανών που εμποδίζουν
την πρόσβαση σε ζωτικές κοινωνικές υπηρεσίες και δημόσια αγαθά, και τέλος από τη
διαρκή αύξηση του κόστους διαβίωσης.
• την απώλεια ζωτικών κοινωνικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων που ελαχιστοποιεί την
θεσμική τους ικανότητα να αντιμετωπίσουν τις αντιξοότητες.
Τι έχουμε;
Ανεργία 1 εκατ. ανθρώπων, μείωση των μισθών, των συντάξεων και του βιοτικού επίπεδου των
μισθωτών κατά 40%, αποδυνάμωση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, κυριαρχία των ευέλικτων
μορφών απασχόλησης (αύξηση 11% των συμβάσεων της εκ περιτροπής εργασίας και μείωσης 27,7%
των συμβάσεων πλήρους απασχόλησης κατά το 2011), διεύρυνση των ατομικών συμβάσεων υπό την
απειλή απολύσεων χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων, 400.000 απλήρωτων εργαζομένων
περισσότερο από πέντε μήνες, διευκόλυνση των απολύσεων και μείωση των αποζημιώσεων, αύξηση
στη μετατροπή των συμβάσεων πλήρους απασχόλησης σε μερικής κατά 166% το 2011, κατάργηση της
διαιτησίας, ενίσχυση των κεφαλαιοποιητικών και ιδιωτικοποιημένων στοιχείων στην κοινωνική
ασφάλιση και την υγεία κ.λπ.
Με άλλα λόγια, πρόκειται για μία εφιαλτική εξέλιξη στην αγορά εργασίας στην Ελλάδα, η οποία στο
βάθος συνιστά ριζική και ουσιαστική αποδόμηση της εργασίας ως δημιουργικής οικονομική και
κοινωνική δράση επιφέροντας τεράστιο κόστος στο παρόν και το μέλλον της ελληνικής οικονομίας και
κοινωνίας.
Εν κατακλείδι, μέσα σε τέτοιες συνθήκες ύφεσης τα μέτρα αυτά αποδεδειγμένα πλέον δεν μπορεί να
βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα ενώ καθίσταται αμφίβολη η βιωσιμότητα του χρέους. Και τούτο
διότι παρά την αναδιάρθρωση του χρέους μεσω PSI και παρά τη νέα δανειακή σύμβαση, όπως
παραδέχονται πλέον Κομισιον και ΔΝΤ, ακόμα και μετά το 2015 θα απαιτηθουν νέα δάνεια προς την
Ελλάδα.
Ας γίνει επιτέλους αντιληπτό: η συνεχής συμπίεση μισθών και συντάξεων και η επιβολή νέων φόρων
πρέπει να σταματήσει.
Αντί λοιπόν στείρας εμμονής σε αποτυχημένες και κοινωνικά απαράδεκτες πολιτικές αργού θανάτου
ας αναζητηθούν σε Ελλάδα και Ευρώπη εναλλακτικές μορφές μείωσης του χρέους και του
ελλείμματος: Η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, η σωστή χρήση των διαρθρωτικών ταμείων, η
αναθεώρηση των αλόγιστων αμυντικών δαπανών της Ελλάδας και η χαλάρωση των αμυντικών
αναγκών της με την κατοχύρωση των Ελληνικών συνόρων από την Ευρώπη, η περικοπή περιττών και
όχι κοινωνικών δαπανών είναι μόνο μερικές από τέτοιες εναλλακτικές λύσεις.
Ας προβληματιστούμε επίσης για τις επιπτώσεις έχουν όλα αυτά για την Ευρώπη και για τους θεσμούς
που θεμελιώνουν τον Ευρωπαϊκό κοινωνικό και πολιτικό πολιτισμό της . Η προάσπιση αυτού του πολιτισμού θεωρώ ότι είναι η μεγάλη πρόκληση για το συνδικαλιστικό
κίνημα στο γκρίζο τοπίο που διαμορφώνει ο νεοφιλελευθερισμός αντίθετα και ενάντια προς την
κοινωνία. Θα αγωνιστούμε για να μην γυρίσουμε στο Μεσαίωνα.
Συνεπώς αν η Ελλάδα έχει ανάγκη από επιλογές ανάκαμψης σε πνεύμα πραγματικής αλληλεγγύης και
συνοχής με στόχο την ανάπτυξη, την απασχόληση και τις καινοτόμες επενδύσεις, και η Ευρώπη
σίγουρα χρειάζεται ένα σύμφωνο αλληλεγγύης και ανάπτυξης για οικονομικά βιώσιμες και κοινωνικά
αποδεκτές λύσεις με συμμετοχή των εργαζομένων, δημοκρατία και σεβασμό των εθνικών και
Ευρωπαϊκών θεσμών.
Με τις σκέψεις αυτές τελειώνοντας σας ευχαριστώ για την προσοχή σας και τους γερμανούς
συναδέλφους μας για την έμπρακτη συμπαράσταση σας δύσκολο αγώνα μας..