Από τη Γαλλική εφημερίδα LIBERATION
Ρεπορτάζ 1/3/2012 Της Nathalie Dubois, Ειδικής απεσταλμένης 
Στην Αθήνα και του Phlippe Cergel
Η Ελλάδα αντιμέτωπη με τους δικούς της άθλους του Ηρακλή
Δημόσια Διοίκηση, Υγεία, Δικαιοσύνη.. Για να πετύχει τους δρακόντιους στόχους που υπαγορεύει η Τρόικα, η χώρα θα υποστηριχθεί από μια ευρωπαϊκή «task force». Όλα πρέπει να ξαναχτιστούν στη χώρα αυτή, μέλος της Ε.Ε. εδώ και τριάντα χρόνια.
Η φωτογραφία έκανε το γύρο του κόσμου: Με το κορμί στο κενό, κρεμασμένο από τον τρίτο όροφο του γραφείου της, η Χρυσούλα απειλούσε επί ώρες να πέσει. Η μηχανικός αυτή, μόλις είχε μάθει την κατάργηση του ΟΕΚ, του οργανισμού κοινωνικής κατοικίας στον οποίο εκείνη και ο άντρας της δουλεύουν. Η αγωνία της είναι ότι δεν θα μπορεί πια να πληρώνει τη θεραπεία του παιδιού της που πάσχει από σοβαρή ασθένεια στο συκώτι. Το δράμα αποφεύχθηκε, αλλά οι 700 εργαζόμενοι του ΟΕΚ συνεχίζουν την απεργία τους.
«Είμαστε το τελευταίο οχυρό μιας κοινωνικής πολιτικής που καταρρέει. Η κυβέρνηση κατήργησε τα πάντα, δεν απομένουμε παρά εμείς», καταγγέλλει ο αρχιτέκτονας Χάρης Γουβόπουλος. Ο Ηλίας Αθανασίου, Πρόεδρος του Σωματείου, μας λέει: «Ο ΟΕΚ χάθηκε στις 9 Φεβρουαρίου στις 5 το πρωί, κατά την έσχατη διαπραγμάτευση. Η Τρόικα έλεγε: «Μου χρειάζονται ακόμη 352 εκατομμύρια ευρώ, κόψτε το κεφάλι σας να τα βρείτε». Να το αποτέλεσμα αυτής της εγκληματικής συνεργασίας των νάνων της ελληνικής πολιτικής και των γιγάντων της Τρόικα (του κατάπτυστου τρίο των οικονομικών διαχειριστών που απαρτίζουν η Κομισιόν, η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα και το ΔΝΤ)».
Στην κιμαδομηχανή. Επιπλέον κίνητρο αντίδρασης για τους εργαζόμενους του ΟΕΚ: Ο Οργανισμός αυτός, ο μόνος που κατασκευάζει κοινωνική κατοικία στην Ελλάδα, δεν κοστίζει τίποτε στον κρατικό προϋπολογισμό, αφού χρηματοδοτείται αποκλειστικά από εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών. Όμως, απέναντι σε ένα αδιάλλακτο Eurogroupe, η Αθήνα κατακρεουργεί αδιακρίτως. Άλλωστε, τέσσερα μέλη της κυβέρνησης Παπαδήμου παραιτήθηκαν προκειμένου να μην επικυρώσουν τις 50 σελίδες με τους όρους που ετίθεντο για τη χορήγηση του δεύτερου διεθνούς δανείου των 130 δις ευρώ που υποτίθεται ότι θα σώσει τη χώρα από την άμεση χρεοκοπία. Εγκεκριμένο στις 12 Φεβρουαρίου, μετά από μια νύχτα κινητοποιήσεων στην πλατεία Συντάγματος, το Μνημόνιο αυτό είναι μια νέα έκδοση των δώδεκα άθλων του Ηρακλή: κάθοδος στον Άδη της λιτότητας, αλλά και αποκεφαλισμός της Λερναίας Ύδρας της διαφθοράς, θεραπεία της διαφυγής χρημάτων στο εξωτερικό και κάθαρση των κόπρων μιας αναχρονιστικής και αρτηριοσκληρωτικής. δημόσιας διοίκησης.
«Χτίζουμε τα πάντα από την αρχή. Ό,τι δεν έγινε επί τριάντα χρόνια θα πρέπει να γίνει σε δύο ή τρία χρόνια» συνοψίζει ο Πάνος Καρβούνης, επικεφαλής της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στην Κομισιόν. Το στοίχημα είναι τόσο μεγάλο που η Αθήνα ζήτησε τη συνδρομή μιας task force εμπειρογνωμόνων από την Ευρώπη. «Το 4ο Ράιχ στην Ελλάδα», όπως ορισμένοι αποκαλούν την ομάδα που διοικείται από το Γερμανό Horst Reighenbach, ξεκίνησε τις εργασίες της το Σεπτέμβριο, με 15 άτομα στην Ελλάδα και 35 στις Βρυξέλλες. «Έργο μας είναι η βοήθεια προς τις Ελληνικές αρχές να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις που έχουν ορίσθηκαν από την Τρόικα. Η task force είναι συμπλήρωμα της Τρόικα, αλλά δεν ταυτίζεται με αυτή» επαναλαμβάνει ο Γιώργος Λάλης, επικεφαλής του τμήματος που εδρεύει στην Αθήνα. Η Ελληνική κρίση δημιουργεί μια σχιζοφρενική δυσχέρεια στα εκτελεστικά όργανα της Ευρώπης, που παίζουν συγχρόνως τους ρόλους του κακού και του καλού μπάτσου.
«Οι Βρυξέλλες βρίσκονται αντιμέτωπες με κάτι πρωτοφανές: να προτείνουν προενταξιακά προγράμματα που απευθύνονται στις ανατολικές χώρες σε ένα Κράτος που είναι μέλος της Ε.Ε. εδώ και τριάντα χρόνια» σημειώνει ένας Ευρωπαίος διπλωμάτης. Χτίσιμο του Κράτος, εμπέδωση των βασικών αρχών της διακυβέρνησης, περιορισμός της γραφειοκρατίας: τόσες διαρθρωτικές αλλαγές πολύ πιο χρονοβόρες και περίπλοκες από την ακύρωση του 53% του ιδιωτικού χρέους ή την αναγκαστική επάνοδο στον ισοσκελισμό του κρατικού προϋπολογισμού…»Η Τρόικα έχει μια άποψη αποκλειστικά βραχυπρόθεσμα λογιστική, συνεχίζει ο ίδιος σχολιαστής, ενώ για την task force αυτή η κρίση δίνει την απίστευτη ευκαιρία να βελτιωθεί μια χώρα εγκαταλελειμμένη επί εκατόν πενήντα χρόνια.» Δύο οράματα που αλληλοσυγκρούονται και συχνά αλληλοαναιρούνται. Μέσα σ’ αυτό το τεράστιο εργοτάξιο αλλαγών, οι πολίτες είναι χαμένοι: Οι πολιτικές είναι υπερβολικά μισητές ώστε να δικαιολογήσουν τις δρομολογημένες αλλαγές. Η Αργυρώ, δημόσια υπάλληλος στην Κοινωνική Ασφάλιση, μετατέθηκε σε ένα κατακαίνουργο κτίριο στα περίχωρα της Αθήνας όταν τα 144 ταμεία της χώρας συγχωνεύθηκαν. Ο μισθός της μειώθηκε κατά 40%, φθάνοντας στα 780 €, οι ώρες εργασίας της ανά ημέρα ανέβηκαν στις οκτώ και η υπηρεσία της αποδεκατίστηκε.
Τέλος στις συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Πέρσι, μόνον ένας στους 10 υπαλλήλους που βγήκαν στη σύνταξη αντικαταστάθηκε (η αναλογία θα είναι 1 στους 5 από το 2012 και μετά). Αποτέλεσμα, ο δημόσιος τομέας μειώθηκε κατά 85.000 θέσεις εργασίας από το 2009. «Είναι το χάος, αναστενάζει η Αργυρώ Οι καθυστερημένες υποθέσεις σωρεύονται. Εμείς οι Έλληνες δεν έχουμε καμία αίσθηση της οργάνωσης. Επιπλέον, δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα για το τι θα μας συμβεί. Δεν μας λένε τίποτα». Για παράδειγμα τεράστια ασάφεια επικρατεί σχετικά με τον τρόπο που η κυβέρνηση θα καταργήσει άλλες 150.000 θέσεις εργασίας (σε σύνολο 712.000 δημοσίων υπαλλήλων) μέχρι το 2015., όπως υποσχέθηκε στην Τρόικα. Μόνον φέτος, 15.000 μισθωτοί του δημόσιου τομέα θα πρέπει να βγουν στην «εφεδρεία», στη διάρκεια της οποίας δεν θα παίρνουν παρά το 60% του μισθού τους και μετά παρέλευση ενός χρόνου θα απολυθούν. Προς το παρόν, μόνον 800 υπάλληλοι έχουν «πακαριστεί» σ’αυτή την αντικάμαρα εκκαθάρισης.
«Το πρόβλημα της ελληνικής δημόσιας διοίκησης δεν είναι το μέγεθός της, λίγο-πολύ ανάλογο με τον μέσο όρο των χωρών της Ε.Ε. Είναι ότι δεν λειτουργεί και δεν υποβάλλεται σε αξιολόγηση», αποκαλύπτει ένας ευρωπαίος εμπειρογνώμονας. Είναι γνωστή η ελληνική κακοδαιμονία των πελατειακών σχέσεων: Σε κάθε εκλογές, τα δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία από το τέλος της δικτατορίας, το 1974, προσπαθούν να ελέγξουν το δημόσιο τομέα προσλαμβάνοντας τους φίλους τους. Εξ ου και η άναρχη δομή του κομματικού Κράτος όπου πολλαπλασιάζεται το πλήθος των φορέων, οργανισμών και άλλων άχρηστων επιτροπών. Για παράδειγμα, χτες, στη Βουλή, υπερψηφίστηκε η μείωση, από 56 σε 31, του αριθμού των δημόσιων ερευνητικών οργανισμών.
Αυτός ο πληθωρισμός γραφειοκρατίας βρίσκεται στην κορυφή της λίστας των τεράτων που θα πρέπει να εξαφανιστούν. Υπό την αιγίδα της task force οργανώνονται συνεργασίες: Όπως μετά την πτώση του τείχους στις χώρες που ήταν υποψήφιες προς ένταξη, οι χώρες της Ε.Ε. προσφέρουν κι εδώ την τεχνογνωσία τους: Στο θέμα της διοικητικής μεταρρύθμισης, επικεφαλής είναι η Γαλλία. Ένα τιτάνιο έργο που θα ξεκινήσει με τη διαχείριση των δομών και των ανθρώπινων πόρων. Υπουργείο με Υπουργείο, θα πρέπει να καθαριστεί η ζούγκλα μιας ιεραρχίας δύο και τρεις φορές πυκνότερης από ό,τι χρειάζεται. Το ΔΝΤ από τη μεριά του καθοδηγεί την αναδιάρθρωση των οικονομικών, ενώ η Γερμανία ασχολείται με την οργάνωση των περιφερειών και η Σουηδία με το σύστημα υγείας.
«Είναι ψέμα να λέγεται ότι η Ελλάδα δεν θέλει να αλλάξει», αντιτείνει η Λούκα Κατσέλη. Διαγραμμένη από το ΠΑΣΟΚ επειδή αντιτάχθηκε «στις πολύ επώδυνες και άνισες κοινωνικές συνέπειες» του δεύτερου εφαρμοστικού σχεδίου, αυτή η σοσιαλίστρια ήταν, μέχρι τον Ιούνιο, υπουργός της κυβέρνησης Παπανδρέου. Περηφανεύεται ότι μείωσε την τιμή 6.000 φαρμάκων, κατήργησε 9.000 συντάξεις που δίνονταν σε νεκρούς, απελευθέρωσε 125 «κλειστά επαγγέλματα» και μείωσε από τριανταπέντε σε δύο ημέρες τη διοικητική προθεσμία για την ίδρυση μιας επιχείρησης: «Το λάθος είναι ότι ξεκινήσαμε συγχρόνως υπερβολικά πολλές αλλαγές. Πρέπει να επικεντρωθούμε στις βασικές, και κυρίως να βεβαιωθούμε ότι αυτές εφαρμόζονται», εκτιμά.
Αλλά η Ελλάδα δεν είναι πλέον παρά ένα τεράστιο εργοτάξιο: δημιουργία κτηματολογίου, αναδιάρθρωση των οικονομικών, της δικαιοσύνης, των συντάξεων, της αγοράς εργασίας, της υγείας. Δύσκολο να μη χάσει κανείς το νου του μπροστά στους 1000 στόχους του προγράμματος. Στις γραμμές των ευρωπαίων «πυροσβεστών» υπάρχει και σκεπτικισμός και «συγκρατημένη αισιοδοξία» ως προς την έκταση του εγχειρήματος. «Το πρόγραμμα αυτό είναι καθαρή επιστημονική φαντασία. Ας αφήσουμε το παλιό σύστημα να πεθάνει! Λίγοι μήνες θα χρειαστούν»: όπως όλη η γενιά του, ο Δημήτρης Τσίγος, εκπρόσωπος των νέων ελλήνων επιχειρηματιών, βιάζεται να γυρίσει σελίδα. «Αν υπάρχει κάτι θετικό σε όλο αυτό το δράμα, καταλήγει ο Πάνος Καρβούτης, στο Ελληνικό Γραφείο της Κομισιόν, είναι ότι η χώρα κατάλαβε ότι δεν μπορούσε πια να πάει άλλο έτσι».