Πρόκειται για μία ταλαιπωρημένη συνοικία, που φιλοξενεί συνολικά 115 εργατικές κατοικίες που έχουν κατασκευαστεί το 1955, σε ένα οικόπεδο 22 στρεμμάτων. Λίγα χρόνια αργότερα, εντοπίστηκαν κακοτεχνίες στις στέγες, αφού πλημύριζαν από νερά της βροχής, οπότε ο τότε ΟΕΚ αποφάσισε την περίοδο 1958-60 να τοποθετήσει ενιαίες στέγες από αμίαντο σε κάθε συγκρότημα. Από τότε και ενώ οι κατοικίες παραχωρήθηκαν το 1981-82 από το κράτος στους ιδιοκτήτες, οι στέγες με αμίαντο έχουν υποστεί τις αναμενόμενες φθορές του χρόνου, κάτι που επιδεινώνει την επικινδυνότητά τους, ενώ πραγματοποιούνται και διάφορες εργασίες από τους ιδιοκτήτες, όπως εγκατάσταση ηλιακών θερμοσιφώνων.
Από το 2005 έχει απαγορευθεί η εμπορία και χρήση του αμιάντου, ως υλικού επικίνδυνου για την υγεία. Μάλιστα τον Μάιο του 2020 ψηφίστηκε νόμος που υποχρεώνει τους ιδιοκτήτες να απομακρύνουν μέρη αμιάντου από τις οικίες τους, εφόσον διαπιστωθεί ότι υπάρχουν. Χαρακτηριστικό της επικινδυνότητας για την υγεία των κατοίκων και της θνησιμότητας που παρουσιάζει η περιοχή του Αγίου Νεκταρίου είναι η τραγική διαπίστωση των περιοίκων ότι περίπου σε κάθε δεύτερο σπίτι καταγράφεται και ένας θάνατος κατοίκου από καρκίνο στους πνεύμονες.
Ο Θεοχάρης Ζέρβας λέει: «Δεν πρόκειται να γίνει τίποτα» εκτιμά. Πριν τις εθνικές εκλογές είχαν έρθει από κάποια κόμματα και μας είπαν ότι θα αναδείξουν το θέμα, μετά δεν τους ξαναείδαμε. Ο Δήμος λέει ότι δεν είναι δική του αρμοδιότητα, άρα αδιέξοδο. Εμείς θα φεύγαμε εάν είχαμε οικονομική δυνατότητα, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε. Εχουν παρατηρηθεί θάνατοι πολιτών από καρκίνο, που αποδίδονται στον αμίαντο».
Οι κκ Νικολόπουλος και Ζαφειρόπουλος εμφανίζονται το ίδιο απογοητευμένοι.
Η Γωγώ Μελά εστιάζει και στην απουσία του Δήμου: «Μόνοι μας κόβουμε τα χορτάρια, ενώ σπάνια βλέπουμε να περνάνε από εδώ οδοκαθαριστές. Τα νερά της βροχής λιμνάζουν, αφού οι οχετοί είναι φρακαρισμένοι, λόγω κακοτεχνιών και αυθαίρετων παρεμβάσεων. Δεν υπάρχει ενδιαφέρον…».
Ο γηραιός κ. Αλέκος σημειώνει δηκτικά: «Από το 1955 που παραδόθηκαν αυτές οι εργατικές κατοικίες, ήταν προβληματικές και ακόμα δεν έχει υπάρξει λύση. Πέρασαν 70 ολόκληρα χρόνια. Πόσο άλλο να κάνουμε υπομονή;».
του Παναγιώτη Ρηγόπουλου
