Ελάτε να διεκδικήσουμε, ελάτε να απαιτήσουμε τον ΟΕΚ, την εργασιακή εξασφάλιση, την οικονομική ισότητα (υπερωρίες, έλεγχοι), την εργασιακή και επαγγελματική αξιοπρέπειά μας.
Κυρίως τον Φεβρουάριο και κάτω από όλες αυτές τις εξελίξεις γίναμε όλοι μια γροθιά. Όση μετριοφροσύνη και να δείξουμε για την δύναμη, την αλληλεγγύη, την αγωνιστικότητα, την αξιοπρέπεια, την τακτική και την ποιότητα του αγώνα μας εμείς καθορίσαμε τη τύχη μας, εμείς τους αναγκάσαμε να βρουν την όποια λύση που μας διασφάλισε (είναι αλήθεια προσωρινά) και μας έδωσε χρόνο για να πετύχουμε σταθερές λύσεις. Ο αγώνας μας έγινε γνωστός σε όλες τις χώρες και συνάδελφοι μας αποφάσισαν να ρισκάρουν ακόμα και τη ζωή τους. Πίστευα ότι μετά τους αγώνες που κάναμε όλοι μαζί κυρίως τον Φεβρουάριο έχουμε όλοι κατανοήσει την αξία της μαζικής συμμετοχής και την αξία που έχει να μην κάθομαι στο γραφείο ή στο σπίτι αλλά να είμαστε έξω στο δρόμο και στην Πλατεία και να αγωνίζομαι με πορεία, με τα πανό και με την φωνή μας. Πίστευα ότι αυτή η “χούφτα” αγωνιστών δεν χρειάζεται ούτε υπενθυμίσεις ούτε νουθετήσεις ούτε πολλά λόγια. Πίστευα ότι σε κάθε κάλεσμα κινητοποίησης και αγώνα θα είναι παρόντες για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα τους και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που αρμόζει στον καλύτερο Σύλλογο του Δημόσιου Τομέα της χώρας μας. Γιατί από τις αρχές Φεβρουαρίου αυτό είμαστε. Γιατί ακόμα και σήμερα επικοινωνούν σωματεία από όλη τη χώρα για να πουν ένα μπράβο, να μας πουν ότι παίρνουν δύναμη και ελπίδα από τον αγώνα μας.
Σήμερα όλοι έχουμε συνειδητοποιήσει ότι οι πρώτες εξελίξεις (μετεγκατάσταση ΣΕΠΕ, συναντήσεις με πολιτική ηγεσία κλπ, λοιπή πληροφόρηση) δεν αφήνουν περιθώρια ελπίδας για έναρξη προγραμμάτων στεγαστικής πολιτικής ενώ δεν έχουμε τίποτα σίγουρο για εργασιακή διασφάλιση – σταθερότητα για οποιονδήποτε είτε εργάζεται στην Διοικούσα, είτε σε ΚΠΑ, είτε στα κεντρικά του ΟΑΕΔ. Από την πλευρά μας η κλιμάκωση της προσπάθειας από επικοινωνία, επιστολές, συναντήσεις σε κινητοποίηση έξω από την βουλή ήταν αναπόφευκτη. Η συμμετοχή μας, η αξιοπρεπής παρουσία μας έχει πολύ μεγάλη αξία.
Ξέρω ότι υπάρχουν συνάδελφοι που δεν επιθυμούν να συμμετέχουν και κυρίως επικαλούνται ότι αδικήθηκαν σε σχέση με άλλους που έχουν βολευτεί υπό την σκέπη της Διοικούσας και μάλιστα εργάζονται σε άσχημες συνθήκες χωρίς να έχουν την στήριξη του Δ.Σ. του Συλλόγου μας. Το ξαναλέω για ακόμη μια φορά ότι δεν αποφασίσαμε, δεν προτείναμε, δεν διαμορφώσαμε, δεν επηρεάσαμε λίστες και ήταν αδύνατο να ελέγξουμε το παρασκήνιο που παίχτηκε για να αδικηθούν κάποιοι. Τα 4/9 του Δ.Σ. του Συλλόγου εργάζεται σε ΚΠΑ. Κάνουμε αγωνιστικό συνδικαλισμό δεν κάνουμε παραγοντικό συνδικαλισμό ούτε έχουμε τη δυνατότητα να επιβάλλουμε προϊσταμένους και συμπεριφορές σε ένα σύστημα ΟΑΕΔ που μας επιτίθεται και προσπαθεί να δημιουργήσει εμπόδια και αποκλεισμούς. Για το γεγονός ότι οι εναπομείναντες του Συλλόγου δεν έχουν επισκεφθεί ακόμη τους χώρους εργασίας ακόμα για ψυχολογική στήριξη (αν και γενικά φεύγω αργά) ξέρω ότι θα μπορούσε να είχε γίνει και σας ζητώ προσωπικά συγνώμη. Επίσης, αν ο λόγος αποχής έχει να κάνει με προσωπικές αντιπάθειες μην τιμωρείται το Σύλλογο. Ο Σύλλογος είναι πάνω από πρόσωπα π.χ. υπό κανονικές συνθήκες σε διάστημα μηνών δεν θα είμαι πρόεδρος του Συλλόγου αλλά ο Σύλλογος θα συνεχίσει με διαφορετικό Δ.Σ. και πρόεδρο. Δεν έχει καμιά σημασία. Σήμερα όμως είμαι στο γραφείο του Συλλόγου (21:54) για να προσφέρω σε ένα κοινό στόχο.
Για όσους σκέφτονται να μην συμμετέχουν, θέλω να το ξανασκεφτούν, θέλω να έρθουν όχι μόνο για το Συλλογικό στόχο (που δικαίως πιστεύουν ότι κάποιοι τους προδίδουν) αλλά να αγωνιστούν και για τους εαυτούς τους, για το μέλλον τους και το μέλλον των οικογενειών τους. Ελάτε να διεκδικήσουμε, ελάτε να απαιτήσουμε τον ΟΕΚ, την εργασιακή εξασφάλιση, την οικονομική ισότητα (υπερωρίες, έλεγχοι), την εργασιακή και επαγγελματική αξιοπρέπειά μας.
Ηλίας Αθανασίου
